Αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί!

Εμφανώς βελτιωμένος μετά και τις πρόσφατες προσθήκες στο ρόστερ του παρουσιάστηκε μπροστά σε 20.000 φίλους του ο Παναθηναϊκός, ο οποίος έσπασε το αήττητο της Φενέρ νικώντας την με 76-71 στο ΟΑΚΑ.Έτσι με αυτό το αποτέλεσμα πλέον ο Παναθηναϊκός έχει βλέψεις ακόμα και για δεύτερη θέση στον όμιλο του καθώς απέχει μόλις μια νίκη από τη δεύτερη του ομίλου Κουμπαν.

Γρήγορος στο ανοιχτό γήπεδο,ομαλή ροή της κυκλοφορίας της μπάλας και πλουραλισμός στην επίθεση μερικά από τα βελτιωμένα εδώ και κάποια παιχνίδια στοιχεία του Παναθηναϊκού που φάνηκαν και στο σημερινό ματς. Πολύ καλός στην αμυντική του λειτουργία ο Παναθηναϊκός απέναντι στους πολύ γρήγορους Guard και Φόργουορντ της Φενέρ.Μικρά προβλήματα είχε μόνο λίγο στις περιστροφές όμως είναι πτεσματα σε σχέση με τη συνολική εικόνα της ομάδα σήμερα. Αυτός ο Παναθηναϊκός έχει βάθος πλέον,έχει πολυφωνία στη δημιουργία και μια δυνατή άμυνα που μπορεί να πνίξει όποιον αντίπαλο θέλει με αυτήν.Ετοιμαστείτε να δούμε μεγάλη βελτίωση και μεγάλα παιχνίδια από τον Παναθηναϊκό στη σύνδεση της σεζόν.

Δύο παράλληλες ζωές

Είναι πολλές φορές που οι άνθρωποι ψάχνουν κάτι να πιαστούν,κάτι να κρεμαστούν,κάτι που να τους δώσει δύναμη να σηκωθεί και να αντέξει διάφορα αρνητικά γεγονότα της ζωής του.

Συνήθως αυτό το καταφύγιο έχει να κάνει με την προσπάθεια κάθε ατόμου να ξεπερνάει τα δυσάρεστα μέσω κάποιων γεγονότων που για εκείνον θεωρούνται ευχάριστα και τον και τον κάνουν να «ξεχνιεται»που λέμε.

Είναι όμως αυτός ο τρόπος Η ουσιαστική λύση για να μπορέσει κανείς να ορθοποδήσει?  Ή μηοως μακροπρόθεσμα οδηγούν τον άνθρωπο σε δύο παράλληλες ζωές? Μια εκείνη του πόνου του και άλλη μια εκείνη του «φαίνεσθαι», δηλαδή να περνάει κανείς καλά με φίλους και να βγαίνει προκειμένου να ξεχνιέται?

Συνήθως ,το πρώτο πράγμα το οποίο κάνουμε όταν μας συμβεί κάτι αρνητικό και άσχημο στη ζωή μας είναι να βγούμε έξω ,να πάρουμε αέρα,να δούμε κάποιον φίλο ή φίλη και να προσπαθήσουμε να εξωτερικεύουμε αυτό που νιώθουμε για να νιώσουμε καλύτερα. Η πράξη αυτή είναι θεμιτή και σαφώς και πρέπει να γίνεται,όμως συνήθως όλοι ξεχνάμε να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να σκεφτούμε και να νιώσουμε,να κλάψουμε και να ξεπεράσουμε για αυτό που μας συνέβη. Έτσι κρατάμε στη ψυχολογία μας μόνο τον παράγοντα του να περνάμε καλά χωρίς να βιώνουμε τον πόνο μας.Έτσι λοιπόν θα έρθει μια στιγμή που όλο αυτό θα μας βγει τόσο αρνητικά που ενδεχομένως να μας κλείσει στον εαυτό μας,να μας απομονώσει από πολύ κοντινά μας άτομα και να αρχίσει κανείς να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια ελαφράς κατάθλιψης.Όλη αυτή η παράλληλη ουσιαστικά θλίψη που δεν έδειχνε κάποιος την απαιτούμενη προσοχή στο τι πραγματικά νιώθει, τον οδήγησε μετά από καιρό σε μια παρατεταμένη θλίψη που απλά  προσπαθούσε να καλύψει,χωρίς όμως ουσιαστικά να αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Επομένως,είναι πολύ καλό να κάνει κανείς ευχάριστα πράγματα οταν είναι στεναχωρημένος,όμως μην παραμελεί τον εαυτό του και το συναίσθημα του, γιατί τότε μας οδηγεί σε άσχημα αποτελέσματα και κυρίως μας παραπλανούμε το υποσυνείδητό μας και αυτό καμμιά φορά είναι καταστροφικό και κάποιες φορές μη αναστρέψιμο.

Μη φοβάστε να νιώσετε, μη φοβάστε να δώσετε σε όποια πράγματα αξίζουν.

Είναι οι συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα το μέλλον των επενδύσεων?

Είναι τελικά ο καιρός κατάλληλος για ιδιωτικοποιήσεις? Υπάρχει άραγε κατάλληλος καιρός ή μήπως ένα κράτος δεν πρέπει να στηρίζεται σε αυτό προκειμένου να αναπτυχθεί οικονομικά?

Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν δύο είδη απόψεων αλλά συνήθως όμως η αλήθεια αυτών των απόψεων βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η πρώτη άποψη η πιο Φιλελεύθερη είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένας πολύ σημαντικός δρόμος προκειμένου να υπάρχουν έσοδα στο κράτος και να προσελκυθούν επενδυτές είτε εγχώριοι είτε από το εξωτερικό προκειμένου,  να αυξήσουν την αγοραστική δύναμη της Ελλάδας αλλά και να κάνουν πιο παραγωγική και ανταγωνιστική την οικονομία. Όπως λέμε στην αργκό της οικονομίας αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να «γυριζει» το χρήμα και να υπάρχει ένας σταθερός ρυθμός ανάπτυξης, πιθανώς και μεγαλύτερη απορρόφηση ανέργων.

Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η άποψη της πιο παρεμβατικής πολιτικής που έχει κάποια ίχνη εσωστρέφειας του κράτους,η οποία υποστηρίζει πως το κράτος πρέπει να ρυθμίζει μόνο του τα πράγματα και να μην καταφεύγει στη λύση των ιδιωτικοποιήσεων.

Η λύση όμως είναι κάπου στη μέση πάντα και η βέλτιστη πολιτική κατά συνέπεια. Οι συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου Τομέα είναι πολύ αποτελεσματική λύση σχετικά με το επενδυτικό και αναπτυξιακό κομμάτι του κράτους, διότι και η περιφερειακή Οικονομία αναπτύσσεται αλλά και η συνολική οικονομία του κράτους.

Οι συμπράξεις αυτές είναι ένας συγκερασμος κεφαλαίου, τεχνολογίας,τεχνογνωσίας, μέσων παραγωγής και εγκαταστάσεων που εκεί που δεν μπορεί να επενδύσει το ίδιο το κράτος σε έναν κλάδο,έρχεται ο ιδιώτης με ένα επενδυτικό σχέδιο προκειμένου να δώσει την τεχνογνωσία του και την τεχνολογία του προκειμένου να γίνει το απαιτούμενο επενδυτικό άνοιγμα.Έτσι λοιπόν και ο ιδιώτης βγαίνει κερδισμένος από αυτό διότι δεν καλύπτει το σύνολο της επένδυσης,αλλά και το κράτος που έχει καταφέρει να προσελκύσει επενδυτές.Επιπλέον υπάρχει αύξηση του ΑΕΠ,άνοιγμα για νέες θέσεις εργασίας είτε εξειδίκευσης είτε Γενικής απασχόλησης.

Έτσι λοιπόν ειδικά αυτήν την περίοδο που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη δύσκολη θέση σχετικά με το οικονομικό και επενδυτικό της μέλλον οι Σ.Δ.Ι.Τ μοιάζουν μια πολύ καλή λύση που μπορεί να δώσει μια μεγάλη ανάσα στην παραγωγή, στα έσοδα,στις εξαγωγές και στην γενικότερη οικονομική ανάπτυξη.

Ανταλάσσουν μήπως την ελληνική οικονομία?

Είναι το θέμα του προσφυγικού ο δρόμος για ελάφρυνση της ελληνικής οικονομίας,?Ή μήπως είναι μια ακόμα απλή φήμη της Ευρώπης προκειμένου να εξυπηρετήσει μέσω της Ελλάδας τα δικά της συμφεροντα?
Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί ούτε τόσο απλά,αλλά ούτε και να είμαστε βέβαιοι πως θα είναι και η σωστή. Η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό στο θέμα του προσφυγικού μοιαζει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης καθώς δέχεται σχεδόν όλους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που πατούν Ευρωπαϊκά σύνορα μέσω Τουρκίας. Η πιέσω των εταίρων είναι μεγάλη και ο χώρος και η έλλειψη υποδομών όλο και περισσότερο αρχίζει να φαίνεται και να καταδεικνύει τα προβλήματα και το πως η κατάσταση κάπου πηγαίνει που ακόμα εμείς δεν ξέρουμε.Όλο και πιο πολλά μη κυβερνητικά στελέχη εδώ και κάποιους μήνες ανέφεραν αρχικά πως θα υπάρξει ανταλλαγή στο θέμα του μεταναστευτικού με τη θέληση της Ελλάδας για μερική διαγραφή χρέους.Αφού αυτή η φήμη πέρασε καθώς δεν υπήρξε κάποια αντίστοιχη ενέργεια από την Ευρώπη ως προς αυτήν την κατεύθυνση , αργότερα τέθηκε το θέμα των υποχωρήσεων από Ευρωπαϊκής μεριάς στις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Φήμες οι οποίες μόνο καλό δεν κάνουν στην οικονομία και στη χώρα γενικότερα,διότι το ασφαλιστικό ήταν και θα είναι πάντα φλεγόμενη μπάλα στα χέρια κάθε κυβέρνησης διότι μέσω αυτού ασκείς αυτό που εδώ και ένα χρόνο προσπαθεί η κυβέρνηση να πετύχει: αυτό που λέμε «φιλολαϊκη» Πολιτική. Οι εισφορές όμως αυτού του ασφαλιστικού μόνο φιλολαϊκές δεν μπορεις να τις πεις.Οι εισφορες αυξάνονται, πιθανώς εφαρμογή αυτού να οδηγήσει σε μια μικρή αύξηση της ανεργίας, ενώ πλήττονται σφόδρα οι αγρότες με τις επιπλέον εισφορές που θα πρέπει να καταβάλουν καθώς και με τις διαφοροποιήσεις στις κλάσεις φορολόγησης. Δεν αρνείται κανείς στο θέμα των αγροτών πως μερικό μέρος των επιδοτήσεων καλλιέργειας δεν πήγαιναν στα χωράφια αλλά στην τσέπη πολλών αγροτών,γεγονός το οποίο φαίνονταν και από την εγχώρια παραγωγή,όμως δεν ήταν όλοι και δεν είναι όλοι οι αγρότες διεφθαρμένοι προκειμένου να μην έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν και αυτοί τα εργατικά τους δικαιώματα.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο μοιάζει να παίζουν με την Ελλάδα και η κυβέρνηση να κάνει τα στραβά μάτια , είτε επειδή δεν έχει άλλη λύση,είτε επειδή δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί.
Για να λέμε όμως και τα καλά της κυβέρνησης, έχει κατάφερε να απορροφήσει πλέον σχεδόν το 100% του προγράμματος ΕΣΠΑ 2007-2013, ενώ σημαντική επάρκεια απορρόφησης έχει και για την συνέχεια του προγράμματος αυτού στα έτη 2014-2020. Αυτά είναι που θα δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία και στην περιφερειακή ανάπτυξη,θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και θα αξιοποιήσουν βέλτιστα τους γεωργικούς και γενικότερα υλικοτεχνικούς πόρους της Ελλάδας.
Όσο και αν έχουν βιαστεί οι ξένοι να μας ανταλλάξουν την οικονομία πιθανώς με το προσφυγικό, αν κανείς ψάξει πιο βαθιά θα δει πως η χώρα μας δεν έχει πεθάνει όπως πολλοί εντός και εκτός συνόρων πιστεύουν.

Αδικία «χάσου» από τη ζωή

Καλό ταξίδι φίλε! Αυτή είναι η πρέπουσα αρχή για το συγκεκριμένο άρθρο και για το τι θα γραφτεί μέσα σε αυτό. Έρχονται στιγμές που απλά μαθαίνεις κάποια πράγματα τα οποία δεν μπορείς να τα πιστέψεις.Που χάνονται άτομα και κοντινά σου αλλά και πιο μακρινά σου,που νιώθεις την αδικία της μοίρας και της ζωής. Είναι φορές που αξιολογείς κάποια πράγματα και ιεραρχείς τι είναι σημαντικό και τι όχι.Είναι άδικο όπως και να το δεις να χάνεται μια ψυχή,μια ψυχή η οποία είχε ακόμα να δώσει πολλά στη ζωή, αλλά και η ζωή να πάρει από αυτόν. Όλα μοιάζουν σοβαρά και μεγάλα μέσα στο μυαλό, μέχρι όμως να έρθει η ώρα να έρθεις αντιμέτωπος με τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα.

Ό,τι έχετε να πείτε σε ανθρώπους που αγαπάτε να το λέτε με κάθε ευκαιρία και να μη δίνετε αναβολές για άλλη στιγμή,γιατί αυτή η στιγμή δεν ξέρεις πως θα σε βρει και αν θα την προλάβεις.

Η ζωή είναι σκληρή και σε κάνει να αμφισβητείς για πολλά,όπως και για το τι ακριβώς ρόλο παίζει αυτό το δημιούργημα που λέγεται Θεός και το τι πραγματικά προστατεύει.Γιατί αφήνει έτσι να χάνονται ανθρώπινες ζωές? Τόσο άδικα,σε σημείο που να σκέφτεσαι πως δεν έχει το δικαίωμα να την πάρει αυτή τη ζωή από τη γη.

Μπορεί το τέλος να είναι άδικο, αλλά τουλάχιστον ας άξιζε η πορεία. Αφιερωμένο αυτό σε εσένα. Να προσέχεις.

Η Στέλλα Κυβέλου γράφει στα “Υστερόγραφα”: Εργαλειοθήκες και περιφερειακή ανάπτυξη

της Στέλλας Κυβέλου

 

***H Στέλλα Κυβέλου είναι Επ.Kαθηγήτρια στο Τμήμα Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου και τ.Διευθύντρια του Εθνικού Σημείου Επαφής ESPON (2007-2013)

Οι επιπτώσεις που μπορούν να έχουν οι προτάσεις των θεσμών τόσο στα τοπικά διατροφικά δίκτυα όσο και γενικότερα στην περιφερειακή ανάπτυξη δεν έχουν επαρκώς σχολιασθεί ούτε πλήρως εκτιμηθεί, δεν έχουν πάρει, εξάλλου, αρκετή δημοσιότητα. Στην κατάσταση “εκτάκτου ανάγκης” ανάμεσα στο ελληνικό δημοψήφισμα και σε μιά ακόμη “δόση λιτότητας”, οι εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ που συνάντησαν τόσες αντιδράσεις στο παρελθόν, επανεγκαθίστανται αμαχητί. Ας δούμε αναλυτικά τις επιπτώσεις τους, μέσα από παραδείγματα.

Στην Ελλάδα, το γάλα παράγεται τοπικά και διανέμεται γρήγορα στους καταναλωτές.          Η παραγωγή και διανομή γάλακτος αντικατοπτρίζει το είδος της χωρικής σχέσης που ενσωματώνει τη μακρόχρονη φιλοδοξία της Ευρωπαικής Ενωσης για τη σχέση αστικού-αγροτικού χώρουπου μπορεί να αποφέρει οικονομικά οφέλη μέσω της στήριξης της αγροτικής απασχόλησης, μειώνοντας παράλληλα τις αποστάσεις και επακόλουθα τις εκπομπές ρύπων από τις μεταφορές. Αυτή η ανταλλαγή τύπου win-win μεταξύ αστικού–αγροτικού και οικονομίας-περιβάλλοντος δια μέσου της χωροταξίας απόλυτα συμβατή με την «αειφόρο ανάπτυξη», ήταν άλλωστε κεντρική ιδέα στο Σχέδιο Ανάπτυξης του Κοινοτικού Χώρου (1999) που χαιρετίστηκε κάποτε με θέρμη και συνέχισε να απηχείται μέσω των δύο επόμενων κειμένων Εδαφικής Ατζέντας της ΕΕ.        Η ικανότητα ενός κράτους-μέλους να επιλέξει πόσο φρέσκο θέλει να είναι το ​​γάλα του θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί ως μέρος της αρχής της «επικουρικότητας», μια άλλη βασική πτυχή της ευρωπαικής ορθοδοξίας για την εδαφική διακυβέρνηση που φαίνεται ωστόσο να έχει βγει εκτός μόδας. Το 2014 πάντως, η τρόικα άρχισε να μας λέει πώς πρέπει να περιγράψουμε το γάλα μας ![1] Επιβλήθηκε λοιπόν στους Ελληνες να σταματήσουν να καλούν “φρέσκο” το ​​γάλα τους και να επιτρέπεται να παρατείνεται η διάρκεια ζωής του γάλακτος πέραν των πέντε ημερών. Γιατί ; Μα, έτσι ώστε να μην υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των τοπικών παραγωγών και των μεγάλων παραγωγών γάλακτος από την Ολλανδία και άλλα μακρινά κράτη μέλη. Τίθεται λοιπόν εύλογα το ερώτημα : Πότε είναι φρέσκο ​​το γάλα, όταν διανεμήθηκε χθες από τον τοπικό παραγωγό, ή όταν έχει διανύσει τουλάχιστον τη μισή Ευρώπη ;

 

Οι αλλαγές που ζητήθηκαν επεκτείνονται και στο ελληνικό γιαούρτι.^[2] Είναι γνωστό οτι ζητείται να επιτραπεί η χρήση γάλακτος σε σκόνη αντί του φρέσκου για την παραγωγή του, κάτι που η ΠΑΣΕΓΕΣ θεωρεί, και είναι σωστό, οτι θα αποδυναμώσει αισθητά τον κλάδο της κτηνοτροφίας, αφού οι παραγωγοί θα προτιμούν την αγορά φθηνότερης σκόνης από την εκτροφή ζώων για παραγωγή φρέσκου γάλακτος. Μιά άλλη πρόταση αφορά στον ορισμό του τι σημαίνει φούρνος[3]και στην αφαίρεση των περιορισμών με βάση τους οποίους πωλείται το ψωμί. Φανταζόμαστε οτι δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πίσω από τα μέτρα αυτά, τα τεράστια διεθνή εμπορικά συμφέροντα.

Αυτό το εντελλόμενο και άνευ σχεδίου άνοιγμα της Ελληνικής οικονομίας τροφίμων στο διεθνή ανταγωνισμό δεν μπορεί παρά να έχει σοβαρές χωρικές επιπτώσεις. Στην κλίμακα της πόλης-περιφέρειας είναι πιθανό να μειώσει τις συνέργειες μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών μέσω της διάρρηξης της αλυσίδας προμηθευτή-καταναλωτή. Με την ελληνική γεωργία υπό τις πιέσεις του ανταγωνισμού, οι θέσεις εργασίας θα μειώνονται και τα κίνητρα για τον ενεργό πληθυσμό και τις νεότερες ηλικιακές ομάδες να παραμείνουν στις φθίνουσες αγροτικές περιοχές θα είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Με αυτή τη διαρκή λιτότητα και απερήμωση, οι νέοι θα κινηθούν προς τον πυρήνα της Ευρώπης..   Πανευρωπαικά, είναι πιθανό να σημαίνει ότι και οι παραγωγοί που εδράζονται στο βόρειο τμήμα της ηπείρου θα ενισχύσουν το μερίδιό τους στην ελληνική αγορά, διευρύνοντας το χάσμα Βορρά-Νότου όσον αφορά στην απασχόληση και στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Μιά άλλη σημαντική διάσταση του σχεδίου διάσωσης είναι ο τρόπος που αυτό θα επηρεάσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χώρα. Ο Joseph Stiglitz σε άρθρο του στην εφημερίδα New York Times[4], το περασμένο Σαββατοκύριακο, τις εξηγεί συνοπτικά,   αναφέροντας επίσης την ιστορία για το “φρέσκο ​​γάλα” :«Σε μια οικονομία όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν λειτουργεί καλά, όπου μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε πιστώσεις, η τρόικα απαιτεί από τις ελληνικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειακών να προπληρώνουν όλους τους φόρους τους στις αρχές του έτους, πολύ πριν γνωρίζουν ποιά θα είναι τα ετήσια έσοδά τους και το κέρδος τους. Η απαίτηση αυτή προορίζεται να μειώσει τη φοροδιαφυγή, αλλά υπό τις περιστάσεις στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα, καταστρέφει τις μικρές επιχειρήσεις και αυξάνει την δυσαρέσκεια τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την τρόικα.”

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Γνωρίζουμε από την ευρωπαϊκή έρευνα, μέσω του προγράμματος ESPON[5], ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις τείνουν να είναι το πλέον σημαντικό μέρος της οικονομίας στις αγροτικές περιοχές και τις μικρές και μεσαίες πόλεις σε σχέση με τις μεγάλες αστικές συγκεντρώσεις. Έτσι, οι περιοχές αυτές προβλέπεται να πληγούν ιδιαίτερα σκληρά και να απερημωθούν λόγω αυτού του νέου σχεδίου λιτότητας, που εκτείνεται πιθανά στο άπειρο μέλλον για την Ελλάδα. Ομοίως, η κατάργηση των επιδοτήσεων ΦΠΑ για τα απομακρυσμένα νησιά θα αποδυναμώσει τις εύθραυστες οικονομίες τους, και θα επιταχύνει την εξωτερική μετανάστευση.

 

Το χωρικό μέλλον στην Ευρώπη

Αυτά που συμβαίνουν λοιπόν σήμερα με την Ελλάδα δεν είναι μόνο τοπικής σημασίας. Φαλκιδεύουν τις αρχές της εδαφικής συνοχής στην Ευρώπη. Τα παραδείγματα με το γάλα και το γιαούρτι δείχνουν οτι η ιδέα που θεωρεί την περιφερειακή ποικιλομορφία ως δύναμη και πλεονέκτημα για την Ευρώπη αντικαθίσταται με την απαίτηση των μεγάλων πολυεθνικών να εξασφαλίσουν την κυριαρχία των προιόντων τους σε κάθε υπεραγορά.. από τη Ρόδο μέχρι το Ελσίνκι. Εξάλλου, η αποφασιστικότητα με την οποία το σχέδιο διάσωσης έχει επιβληθεί στην Ελλάδα και η αδιαφορία για τις εδαφικές επιπτώσεις, δείχνει καθαρά τη μορφή του χωρικού μέλλοντος που οι χρηματοδότες και οι πολιτικοί τους ακόλουθοι οραματίζονται (ίσως από κεκτημένη ταχύτητα) για την ευρωπαϊκή επικράτεια : Ενα τοπίο δικτυωμένων μεταξύ τους αστικών κόμβων υψηλής έντασης που θα βασίζονται στις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες που θα συντηρούνται από φορολογούμενους, τόσο μέσω των βασικών υποδομών, καθώς επίσης και μέσω κάποιων “σημείων διάσωσης” για τη στιγμή της επόμενης τραπεζικής κρίσης. Αυτές οι αστικές περιοχές θα παρέχουν τεράστιες και προσοδοφόρες δυνητικές αγορές, αν μη τι άλλο σε υποδομές και υπηρεσίες, καθώς και σε δημόσια περιουσιακά στοιχεία που μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν. Περιφερειακά, σε χώρους όπου οι αγορές φθίνουν και το κόστος διανομής ανά κάτοικο είναι υψηλότερο, θα υπάρξει αποεπένδυση τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, εξωτερική μετανάστευση και γήρανση του πληθυσμού. Αυτές οι περιοχές θα καταλήξουν χρήσιμοι “χώροι στάθμευσης” και “κινεζοποιημένης παραγωγής” για τα λιγότερο παραγωγικά μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, για όσους δηλαδή δεν μπορούν να αναλάβουν το κόστος αγοράς γης και ακινήτων στις πόλεις του ευρωπαικού πυρήνα.

Η εδαφική συνοχή, σε αυτό το σενάριο, δεν θα σημαίνει φυσικά οικονομική αποτελεσματικότητα και χωρική δικαιοσύνη[6] : θα σημαίνει απλά την άρση των τοπικών εμποδίων εις όφελος των παγκόσμιων παραγωγών και την αντικατάσταση των τοπικών δικτύων και των πλεονεκτημάτων της “εδαφικής ποικιλομορφίας” από ένα κοινό “χωρικά τυφλό” ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο.

[1] http://www.nytimes.com/2015/07/26/opinion/greece-the-sacrificial-lamb.html?smid=fb-share&_r=1

[2] http://www.keeptalkinggreece.com/2014/05/28/troika-and-oecd-put-their-finger-in-greek-yogurt-want-to-change-production-regulations/

[3] http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2014/cr14151.pdf

[4] http://www.nytimes.com/2015/07/26/opinion/greece-the-sacrificial-lamb.html?smid=fb-share&_r=0

[5] βλ. www.espon.eu

[6] βλ.Κυβέλου Στ., Από τη χωροταξία στη χωροδιαχείριση : η έννοια του στρατηγικού χωρικού σχεδιασμού και της εδαφικής συνοχής στην Ευρώπη, Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ, Αθήνα, 2010

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

Μεταναστευτικό: Η ανθρωπιά κραυγάζει

Μονοπώλιο θεματικό είναι σχεδόν τους τελευταίους μήνες συχνά πυκνά το θέμα του μεταναστευτικού. Χιλιάδες οι πρόσφυγες από Συρία και όχι μόνο καταφθάνουν καθημερινώς στην Ελλάδα με κάθε πιθανό θαλάσσιο μέσο. Είναι όντως προμαχώνας τζιχαντιστών όλος αυτός ο μεταναστευτικός κύκλος? Ή πολύ απλά η Ελλάδα είναι το θύμα-χώρα υποδοχής η οποία πρέπει να παίζει το ρόλο του κομπάρσου στις επιταγές της Ευρώπης και της Αμερικής?

Αρχικά ο πόλεμος στη Συρία έχει οδηγήσει,πέρα από τους νεκρούς που έχει αφήσει πίσω του, χιλιάδες μετανάστες στο να εγκαταλείψουν τις χώρες τους και να προσπαθήσουν να βρούνε μια έξοδο διαφυγής προς την Ευρώπη. Οι πρώτες χώρες που λαμβάνουν την πλειοψηφία των μεταναστών είναι η Τουρκία και η Ελλάδα.Η Τουρκία όμως δεν κρατάει κανέναν στα εδάφη της σχεδόν και έτσι προωθεί όλους τους μετανάστες στην Ελλάδα με στόχο να βγάλουν όλοι εδώ χαρτιά εισόδου. Πολλοί από αυτούς είναι πλούσιοι και μορφωμένοι και έχουν ως στόχο να φύγουν για Γερμανία,Γαλλία ή και Αγγλία. Οι υπόλοιποι από αυτούς όμως είναι αμόρφωτοι, άρρωστοι και τραυματισμένοι.Υπάρχουν κάποιες εθελοντικές δράσεις που προσφέρουν βοήθεια,αλλά αυτό δεν είναι λύση.Δεν είναι λύση ουσίας που λύνει το πρόβλημα. Δεν είναι λύση να συγκεντρώνονται όλοι οι μετανάστες σε ένα-δύο νησιά και όλα καλά όλα ωραία στην υπόλοιπη Ελλάδα.Αυτά τα νησιά υποφέρουν και θα υποφέρουν ακόμα για καιρό. Ή επίσης δεν γίνεται να συσσωρεύεις έναν αντίστοιχο αριθμό μεταναστών στα χερσαία σύνορά σου ως χώρα.Τα σύνορα είναι σαν μπάλα.Όσο πιο πολύ τα φουσκώνεις τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει το μεγάλο ξέσπασμα και να μπούνε μέσα όλοι έτσι απλά. Ούτε η frontex θα μας σώζει τότε ούτε κανείς.Όλα θα έχουν εξυπηρετήσει τον σκοπό τους. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται και θα συνεχίσει προκειμένου να δέχεται κυριολεκτικά όλη τη μεταναστευτική δύναμη και από εκεί τζιχαντιστές και μη να φεύγουν για κάθε πιθανό σημείο της Ευρώπης. Είναι μεγάλο πολιτικό αντάλλαγμα το μεταναστευτικά.Πληρώνουμε πολλά σε αυτό το θέμα για λάθη του παρελθόντος.

Από την άλλη πλευρά όμως έχεις μια Ευρώπη η οποία κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της προκειμένου να ολισθαίνει την κατάσταση στα βράχια. Είναι παντελώς ανέτοιμη να διαχειριστεί το οτιδήποτε.Υπάρχει τρομερή έλλειψη πολιτικής πάνω στο θέμα και κοιτάζει μόνο πως θα μετατοπίζει τις ευθύνες από κράτος σε κράτος. Δεν παρέχει ούτε οικονομική,ούτε και υλική βοήθεια στις χώρες υποδοχής όπως η Ελλάδα και δεν μιλάω για χώρες όπως η Αγγλία που περνάνε τα σύνορα της 30 μετανάστες το μήνα και νομίζουν πως έχουν γίνει αυτομάτως οι ύψιστοι ανθρωπιστές του πλανήτη τη στιγμή που μόνο σε μια σάπια βάρκα στο Αιγαίο περνούν τα παράλια 40 και 50 με τους μισούς από αυτούς να σκοτώνονται, ενώ δυστυχώς μεγάλο ποσοστό θανάτων υπάρχει στα μόνα πλάσματα που δεν φταίνε.Τα παιδιά. Η Ευρώπη κάνει τα στραβά μάτια σε όλα αυτά και ασχολείται επιφανειακά μόνο στέλνοντας εκπροσώπους της, στη Μυτιλήνη για παράδειγμα, ενώ χάνει την ουσία που είναι η αποδόμηση των τοπικών αυτών κοινωνιών.Ευρώπη δεν είναι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.Ευρώπη είναι και η Μυτιλήνη και η Σάμος. Φαίνεται πως όλοι το ξεχνάνε αυτό.Από τα τραπέζια το πρόβλημα δεν λύνεται. Αν δε ζήσει κανείς σε αυτές τις κοινωνίες δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα.Αν η Ευρώπη δεν χρηματοδοτεί υποδομές για φιλοξενία μεταναστών και αν δεν κατανέμει ισομερώς τον όγκο των μεταναστών στην Ευρώπη τότε μόνο κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες θα δημιουργεί.

Παντού γύρω μας η τρομοκρατία έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο και στρατεύματα κυκλοφορούν ανάμεσα στους πολίτες. Μοιάζει φυσιολογικό αυτό στους Ευρωπαίους ηγέτες? Έτσι θέλουν την Ευρώπη τους ? Έτσι μόνο η διάλυση υπάρχει και η κρατική εσωστρέφεια για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Αδύναμη η Ευρώπη για ακόμα μια φορά και εμείς πιο αδύναμοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας. Η Ευρώπη έχει αλλάξει μια για πάντα,τα τείχη έχουν κλείσει και ο καθένας κοίτα να σώσει τον εαυτό του.
«Έθνος ανάδελφον » κατά τον Σαρτζετάκη η Ελλάδα και σε στιγμές όπως αυτές μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Η δύση της Ευρώπης έφτασε και τα όποια μορφώματα «μεγάλωσαν» μέσα της εκείνη τα άφησε να πάρουν δύναμη.Το θέμα όμως είναι πως δεν έχει πλέον τη δύναμη να τα συγκρατήσει. Καλή δύναμη.

Ο Βελλίδης στον ΠΑΟΚ για 2,5 χρόνια!

Έκλεισε μόλις πριν λίγο η μεταγραφή του Μάρκου Βελλίδη στον ΠΑΟΚ για τα επόμενα 2,5 χρόνια.Ένας από τους καλύτερους νέους τερματοφύλακες της χώρας μας αυτή τη περίοδο. Ο τραυματισμός εδώ και καιρό του Γλύκου οδήγησε στην ανάγκη απόκτησης τερματοφύλακα στον ΠΑΟΚ και έτσι και έγινε.
Να ευχηθούμε τα καλύτερα στον Μάρκο Βελλίδη.

Πολιτικές ταμπέλες για ξήλωμα

Διανύουμε ίσως την πιο σκληρή έκφανση της αριστερής πολιτικής μεταμεταπολιτευτικά.Μια περίοδο όπου η πολλή αριστερά βλάπτει και αρχίζει να τείνει προς τα δεξιά εκ των άκρων.Η δεξιά αρχίζει να μετακινείται πιο πολύ προς το φιλελεύθερο κέντρο και το κέντρο αυτό καθεαυτό είναι αποπροσανατολισμένο και ψάχνεται στις χαρτορίχτρες των σημαχειών μήπως και σώσει το γόητρο.Πολλοί είπαν πως φέτος είναι η χρονιά της ανασύνταξης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλοδημοκρατίας.
Μα καλά,δεν έχουν βαρεθεί τόσα χρόνια με τις ταμπέλες ? Μόνο θεωρία ιδεολογική υπάρχει και πράξη καμμία.Όλοι είναι καλοί και έχουν όλες τις λύσεις όταν είναι έξω από το χορό της εξουσίας αλλά μόλις μπουν μέσα γίνονται όλοι ίσιωμα.Ένα με το πάτωμα και μασάνε την όποια ιδεολογία και πολιτική χάραξη είχαν στο μυαλό τους.Εναρμονίζονται με το παρακράτος και γίνονται ένα με τις πελατειακές σχέσεις. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα δεξιοί,αριστεροί,όλοι σε ένα καζάνι να βράζουν με τις ιδέες τους και με τις επιταγές των δανειστών.Χορεύουν οι αγορές,χορεύουν οι μισθοί, γενικώς όλοι χορεύουμε και θα χορεύουμε, χωρίς όμως να ξέρουμε ιδιαίτερα ποιος παίζει τη μουσική αυτή.Το κράτος? Το παρακράτος? Η Ευρώπη? Ή μήπως επιμερίζεται σε συγκεκριμένα κράτη της Ευρώπης ο σκοπός της μουσικής αυτής?
Ο κόσμος διαλύεται και η χώρα βυθίζεται και εμείς εδώ ασχολούμαστε μεθοδικά και σταθερά με τα πιο ανούσια θέματα, όπως για παράδειγμα, ποίοι θα είναι οι αντιπρόεδροι στη ΝΔ, ποιά κομματική πλεύση θα πάρει το κόμμα με το νέο του αρχηγό, καθώς επίσης και πόσες φορές έχει πάει στα μπουζούκια το όποιο κομματικό στέλεχος ανά τα  χρόνια στην Ελλάδα.
Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά βολικά για την εκάστοτε κυβέρνηση δια την ευημερία της πολιτικής και οικονομικής εξαθλίωσης του κράτους την οποία θέλουν να πετύχουν,καλή ώρα τώρα.
Αν και παλαιότερα ήμουν κατά ετούτης της ιδέας τώρα με το πλήρωμα του καιρού ίσως είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εθνική συνεννόηση, η οικουμενική συνεννόηση, με γνώμονα όμως τη χώρα και όχι τον κάθε προσωπικό λογαριασμό του κάθε μέλους που απαρτίζει τη κυβέρνηση την οποία θα δημιουργηθεί.
Υπάρχει μια ελπίδα τελευταία που δεν έχουμε δοκιμάσει.Το πείραμα της αριστεράς μοιάζει να αποτυγχάνει σε μεγάλο ποσοστό, με μόνο μικρά δείγματα ορθής πολιτικής. Το θάρρος για προσφυγή στα ανώτατα δικαστήρια για το χρέος μοιάζει κανείς να μην το έχει, οπότε για να σωθεί η χώρα πρέπει όλοι μαζί να βάλουν στην άκρη τις ταμπέλες τους και να συσπειρωθούν για να μαζευτούν τα σπασμένα πολλών ετών. Η ελπίδα πέθανε ? Ίσως.Η ελπίδα αλλαγής υπάρχει για το μέλλον? Ίσως. Με ευθυνοφοβία δεν έχει πάει κανείς μπροστά.Ίσως έχει έρθει η ώρα.

Στερνή μου παιδεία, μόνη παλεύεις

Δύο μέτρα και δύο σταθμά παρατηρούμε σε αυτήν την κυβέρνηση. Και έρχεται σε τέτοια σημεία το δίλημμα η και ακόμα το τρίλημμα του είτε πολύ καλά ξέρουν να μας δουλεύουν,είτε κάποιος άλλος ακόμα και τώρα κυβερνά ετούτο τον τόπο, είτε ότι πραγματικά έχουμε πέσει σε περίπτωση ανικανότητας.
Το ένα λάθος μετά το άλλο και η έννοια του » φάσκω-αντιφάσκω» έχει αποκτήσει λεξιλογικής και ψυχολογικής ανάλυσης νόημα. Ένα ασφαλιστικό που όμοιό του η Ελλάδα δύσκολα να έχει δει και δύσκολα να δει αν τα πράγματα δεν γίνουν χειρότερα.Συντάξεις που βυθίζονται,πιο πολύ από ότι τα τελευταία χρόνια που υποτίθεται τα μέτρα και οι μειώσεις ήταν σκληρές,και προοπτική συνταξιοδότησης στα βαθιά γεράματα και αν.
Επιπλέον,πρόταση για καταβολή 600 ευρώ το χρόνο για κάθε μαθητή στο δημόσιο σχολείο. Και εύλογα εδώ τίθεται το ερώτημα: ποιο σχολείο? Ποια παιδεία ? Ποιο μάθημα? Ποιες εγκαταστάσεις και ποιοι καθηγητές? Μια παιδεία η οποία έχει πληγεί όσα λίγοι τομείς από αυτήν την κρίση,που τα σχολεία κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο,που οι εγκαταστάσεις βρίσκονται πολλές φορές σε αποσύνθεση, που οι ελλείψεις σε καθηγητές και γραφική ύλη είναι αμέτρητες. Θέρμανση ακόμα δεν υπάρχει και σε πολλά σχολεία που έχουν γίνει δωρεά κάποια air conditions δεν μπορούν να λειτουργήσουν γιατί δεν τα «σηκώνει» το κύκλωμα ηλεκτροδότησης. Δεν είναι παραμύθια όλα αυτά από το μυαλό,μακάρι να ήταν,όμως είναι η σκληρή πραγματικότητα η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται,αλλά με τον καιρό χειροτερεύει. Αν υπήρχε η αρμόζουσα στήριξη υποδομών και υπηρεσιών από το κράτος τότε ναι, ίσως και να άξιζαν για παράδειγμα τα 600 ευρώ το χρόνο.Τώρα όμως είναι σαν να κοιτάμε το δέντρο ενώ έχουμε μπροστά μας απέραντα δάση. Ανέκαθεν στην Ελλάδα δεν κοιτούσαμε την ουσία αλλά την επιφάνεια και τώρα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλοι την ουσία σαστίζουμε μπροστά στη συνήθεια και γίνονται σπασμωδικές κινήσεις μπαλωμάτων. Ας σταματήσουν οι σχολικές δωρεές μόνο και μόνο για να πάρουν μεγάλα ιδρύματα τα λεφτά τους πίσω τριπλά και τετραπλά. Ας διοριστεί επαρκές προσωπικό για κάθε μάθημα σε κάθε σχολείο,ας υπάρχει η πρέπουσα καθαριότητα και ας έχουν πρώτα θέρμανση τα σχολεία και μετά ας κάτσουν όλοι στο τραπέζι να συζητήσουν μέτρα βελτιστοποίησης της παιδείας.
Υ.Γ: Επιτέλους να περάσει ένας νόμος για αξιολόγηση την καθηγητών σε σχολεία και πανεπιστήμια. Τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι καθηγητές είναι η ρίζα του προβλήματος!