But in the end it doesn’t even matter

Πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα πήγαινα δημοτικό, θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι ενός μεγαλύτερου φίλου και να βλέπω στο γραφείο του μια στοίβα με δίσκους. Τον ρώτησα τι είναι όλοι αυτοί και μου είπε ¨δίσκοι ενός από τα καλύτερα συγκροτήματα του κόσμου¨. Δεν άργησα να καταλάβω ότι είχε απόλυτο δίκιο. Οι Linkin Park δεν άργησαν να μου αποδείξουν ότι για μένα ήταν είναι και θα είναι το καλύτερο συγκρότημα και ο λόγος που όταν θα είχα τις «μαύρες» μου δεν θα ήμουν ποτέ μόνος. Όσο περισσότερο μάθαινα τραγούδια τους, τόσα περισσότερα πράγματα ήθελα να μάθω γι’αυτούς. Έμαθα ότι ο Τσέστερ έκανε τα πρώτα του μουσικά βήματα με κάτι φίλους του φτιάχνοντας το συγκρότημα Sean Dowdell and His Friends? Και ακολούθησαν οι Grey Daze. Από τότε φαινόταν ότι είχε κάτι ιδιαίτερο στην φωνή του. Μεταξύ άλλων έμαθα πως οι Linkin Park στο ξεκίνημα τους λεγόντουσαν Xero και στην αρχή καμία εταιρία δεν δεχόταν να τους στηρίξει για τον πρώτο τους δίσκο. Ώσπου τελικά τα κατάφεραν. Στις 24 Οκτωβρίου 2000 το Hybrid Theory βγαίνει στην αγορά και προσφέρει στον κόσμο ένα πρώτο δείγμα από το τι πρόκειται να ακολουθήσει από αυτή την μπάντα. Το In The End είναι το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους μέχρι και σήμερα.

Ακολούθησε το Meteora (2002) με το Numb να εντυπωσιάζει όλο τον κόσμο και να γίνεται ο λόγος που ο κόσμος άρχισε να ψάχνει ποια είναι αυτή η μπάντα. Και φτάνουμε στο 2007, φτάνουμε στο Minutes to Midnight, κατ’εμέ στο καλύτερο τους άλμπουμ. Πραγματικά ψάχνω να βρω ένα τραγούδι σε αυτόν το δίσκο που να με κάνει να πω κάτι αρνητικό, αλλά μάταια. Και να μην είσαι φαν τους, δεν γίνεται να ακούσεις το Leave Out All The Rest και να μην παραδεχτείς ότι πρόκειται για ένα πραγματικό ΔΙΑΜΑΝΤΙ. Το Given Up αποτελεί την απόδειξη για την διαβολική φωνή του Τσέστερ. Ενώ το What Ive Done παραμένει το μοναδικό πράγμα που άξιζε από την ταινία Transformers. Για τα επόμενα 3 χρόνια αρκέστηκαν σε μερικά Live. Επισκέφτηκαν την Ελλάδα δύο συνεχόμενες χρονιές (2008,2009) και ακόμα δεν έχω πιστέψει πως δεν κατάφερα να πάω τότε σε συναυλία τους. Ακολουθούν A Thousand Suns (2010) Living Things (2012) 2 άλμπουμ που το καθένα περιείχε τα δικά του θετικά και αρνητικά στοιχεία. Φτάνουμε στο 2013 και το  Hunting Party. Ένα άλμπουμ το οποίο δεν απέσπασε κακές κριτικές, αλλά πολύς κόσμος άρχισε να πιστεύει πως σιγά σιγά οι Linkin Park χάνουν την ταυτότητα τους. Δεν είχαν τόσο άδικο. Ο Mike Shinoda, ¨ιδρυτής¨ του συγκροτήματος είχε δηλώσει πως στα επόμενα χρόνια το συγκρότημα θα δοκιμάσει καινούργια πράγματα. Το 2017 το Heavy, πρώτο single από το One More Light, δεν εντυπωσίασε. Πως γίνεται μια μπάντα που ¨πάντρεψε¨ nu metal και rap να βγάζει ένα ποπ τραγουδάκι?

Για να μην παρεξηγηθώ, το τραγούδι μου άρεσε. Μου πήρε λίγο καιρό να συνηθίσω το νέο ύφος του συγκροτήματος αλλά συνειδητοποίησα πως δεν είναι κακό που έκαναν στροφή μετά από 17+ χρόνια.

Ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό μου αυτή η ανάμνηση. Ήταν 20 Ιουλίου 2017, το πρωί είχε κυκλοφορήσει μόλις το Talking To Myself και λίγες ώρες μετά έγινε αυτό που με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο. Ένιωσα το κινητό μου να δονείτε. Το βγάζω από την τσέπη και βλέπω αυτό το καταραμένο μήνυμα ¨Μαλάκα πέθανε ο Τσέστερ¨. Στην αρχή αρνήθηκα, ή μάλλον φοβήθηκα, να το πιστέψω. Λέω θα είναι μια από αυτές τις κακόγουστες φάρσες που ¨πεθαίνουν¨ διάφορους διάσημους στο ίντερνετ. Δυστυχώς δεν ήταν. Ο Chester Bennington αυτοκτόνησε. Δεν ήξερα πώς έπρεπε να αντιδράσω. Ανοίγω το κινητό και ψάχνω. Αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα με την κατάθλιψη. Αν τον έβλεπες (έστω μέσω social media) ήταν αδύνατον να το καταλάβεις. Λίγες μέρες πριν το τραγικό συμβάν είχε πάει όλη η μπάντα για μια διαφορετική συνέντευξη και πραγματικά σου έδινε την εντύπωση πως πρόκειται για έναν άνθρωπο χαρούμενο δεν σου περνούσε από το μυαλό ότι κουβαλάει τόσο μεγάλο φορτίο. Τις επόμενες μέρες πραγματικά δεν μιλιόμουν. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ήταν σαν να μου πήραν ένα κομμάτι από την παιδική μου ηλικία. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως για μένα δεν ήταν απλά ο frontman ενός αγαπημένου μου συγκροτήματος. Από τότε τα τραγούδια τους δεν ακούγονται ίδια. Δεν θα ξανά ακουστούν ποτέ ίδια

Του φίλου: Γιάννη Βαμβακινού