Στιγμές

Τι είναι αυτό που τελικά μας κρατάει σε στιγμές? Μήπως είναι η ανάγκη να τις ζήσουμε ως στιγμές ή μήπως θέλουμε να τις κάνουμε να κρατήσουν παραπάνω από μια στιγμή? Το θέμα είναι πως δεν έχει πάντα σημασία ή ακόμα και αξία το τι θες,αλλά πάντα παίζει ρόλο και το τι θέλει και το άλλο άτομο που έχεις ζήσει τις στιγμές. Ίσως ήταν αναπάντεχες, ίσως ήταν ξαφνικές που να μην ήξερες τι να σκεφτείς και ίσως να ήταν και αναμενόμενο.Όπως και να έχει όμως σου καρφώνονται στο μυαλό και δύσκολα κάνεις τη σκέψη σου να φύγει από αυτό.Σε απασχολεί και σε βάζει σε σκέψεις,ενώ με εκείνο το άτομο που έχεις ζήσει την ή τις στιγμές θες να περνάς χρόνο μαζί του,και είναι αυτό το άβολο συναισθήματα όταν δεν μιλάτε που δεν σε κάνει να νιώθεις πολύ καλά και σου φέρνει μια μελαγχολία. Όταν λοιπόν αποφασίσετε την στιγμή να την αφήσετε στιγμή τότε είναι η πιο δύσκολη διαδικασία και επιλογή ταυτόχρονα, γιατί εσύ ο ίδιος δεν έχεις πάντα καθαρό μυαλό για το που θες να αφήσεις την στιγμή σου, σε ποιο ντουλάπι της ζωής σου θα μπει. Σε όποιο όμως ντουλάπι και να μπει το σίγουρο είναι πως η στιγμή θα μείνει και δεν θα πάψει να υπάρχει,οπότε το καλύτερο που έχει κανείς να κάνει είναι να την έχει απολαύσει και να την αφήσει να κυλήσει στη ζωή του. Μην αφήνετε τα πράγματα να σας μπερδεύουν και σκεφτείτε πως για κάθε λύση να διαβάζετε την εκφώνηση του προβλήματος.Πάντα εκεί είναι η λύση!

Μη φοβάσαι να αφεθείς

Της Σμαράγδας Αντωνοπούλου

Οι άνθρωποι πια φοβούνται να αφεθούν,φοβούνται να ζήσουν στιγμές,να αγαπήσουν,να πονέσουν.Αρκούνται στην επικοινωνία μέσω μιας απροσωπης σελίδας κοινωνικής δικτύωσης και σε μερικά περιστασιακά ανώφελα βράδια προκειμένου να ικανοποιήσουν τις βιολογικές τους ορμές.
Πολλοί από αυτούς επικαλούνται την έλλειψη χρόνου ως αιτία.Κι όμως πάντα μπορείς να βρεις λίγο χρόνο για να επικοινωνήσεις ουσιαστικά με τον άλλον,να μοιραστείτε στιγμές και να έρθετε κοντά,αρκεί να το θέλεις πραγματικά και να δώσεις χώρο σε κάποιον να σε πλησιάσει.
Άλλοι φοβούνται ότι μόνο θα πληγωθουν οπότε προτιμούν τις εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις που τελειώνουν χωρίς υποτίθεται πληγωμένα συναισθήματα.
Ναι ίσως αυτή η επιλογή είναι πιο βολική.Όμως αυτή η επιλογή θα σου στερήσει έναν άνθρωπο που πραγματικά θα σε θέλει στη ζωή του.Θα σου στερήσει τη δημιουργία μιας ουσιαστικής σχέσης με έναν άλλον άνθρωπο που θα ειναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι.
Μπορεί τα συναισθηματικά σου κενά να τα γεμίζει προς το παρόν η οικογένεια σου και οι φίλοι σου όμως κάποια στιγμή ειναι μαθηματικά βέβαιο πως θα νιώσεις οτι αυτό δε σου αρκεί.
Αφέσου,νιώσε,αγάπησε!Ίσως πονέσεις όμως όλα αυτα που θα πάρεις θα ναι περισσότερα και ασύγκριτα με αυτό που ζεις τώρα!

Φόβος για τον εαυτό μας?

Είναι οι αναμνήσεις πολλές φορές που σε κάνουν να ξεχνιέσαι, μα είναι και άλλες που σε κάνουν να χάνεσαι. Και το παν σε τούτο το σταυροδρόμι είναι ένα: να διαλέξεις με ποιες αναμνήσεις θέλει κανείς να προχωρήσει.Θέλει τις αναμνήσεις του πόνου ή της χαράς? Μην βιαστείτε όμως να απαντήσετε και να πείτε:» Μα φυσικά της χαράς » γιατί πραγματικά το δίλημμα δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζετε πως έχετε απαντήσει στον εαυτό σας.Έχουμε την τάση πολλές φορές να παραπλανουμε ακόμα και το βαθύ μας υποσυνείδητο με πράγματα που νομίζουμε πως θέλουμε ή ξέρουμε πως θέλουμε, αλλά σπανίως σκεφτόμαστε αν το σωστό είναι αυτό που θέλουμε ή αυτό που πραγματικά ίσως εκείνη τη στιγμήν έχουμε ανάγκη.Έτσι λοιπόν βάζουμε στον εαυτό μας ένα παιχνίδι που πολλές φορές δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι πώς τελειώνει.Έπειτα αφήνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται μόνο τις θετικές μας αναμνήσεις και να καταπνιγουμε αυτές οι οποίες μας προκαλλουν πόνο.Όμως ο καιρός περνάει και το μυαλό πιέζεται μαζί με το υποσυνείδητο και σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται η λογική ένα επιφανειακό πράγμα χωρίς πραγματικό υπόβαθρο καθιστώντας την έτσι ευάλωτη με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ξεσπάσει ο άνθρωπος σε τέτοιο σημείο που ότι προσπαθούσε τόσο καιρό να κρύψει κάτω από τη λογική του, να γίνει η ίδια η λογική του πλέον. Άρα πολλές φορές ο φόβος ουσιαστικά δεν μας αφήνει να δούμε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη.Δεν είναι κακό να ερχόμαστε καταπροσωπο με ότι φοβόμαστε.Κακό είναι να αφήνουμε τους όποιους φόβους μας να μας τρελαίνουν! Κοιτάξτε τους εαυτούς σας κατάματα,μην τους φοβάστε.

Για να λυτρωθεί η ψυχή σου?

Να αλλάξεις? Να γίνεις τι? Κάποιος που δεν νιώθει? Κάποιος που κοιτάει τον εαυτό του και μόνο? Δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να ζουν κάποια πράγματα λίγο έως και πολύ διαφορετικά από πολλούς άλλους.Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που για να μπορέσουν να »λυτρωθούν από τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν ,πρέπει να γίνουν ψυχολογικά ράκη,να χαθούν στον εαυτό τους και να χαθούν σε πολλές σκέψεις τους.Ένας παράλληλος ουσιαστικά κόσμος ο οποίος σε βοηθάει να κρατηθείς στον πραγματικό, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να επανέρθεις στον κανονικό σου εαυτό.Πολλές φορές για πολλούς ίσως μοιάζει εγωιστικό αυτό και σε απομακρύνουν τελικά επειδή εσύ απλά τους άφησες για λίγο έξω από τον κόσμο σου και δεν τους αφήνεις να σε διαβάσουν ανοιχτό βιβλίο.Ξέρετε όταν από κάποιου του πάρεις την σιγουριά του από το να μπορεί να σε καταλαβαίνει απόλυτα, τους πειράζει και νομίζουν πως τους διαγράφεις.Αλλά δεν ισχύει αυτό προφανώς και μετά τρέχεις να εξηγήσει τα ανεξήγητα.  Έτσι λοιπόν καταλήγουμε πως ο κόσμος αυτός που επιλέγεις για να λυτρώσεις την ψυχή σου δεν είναι ούτε λάθος ούτε σωστός.Απεναντίας είναι δύσκολος και μοναχικός που όμως σε γεμίζει μετά και σε βοηθάει να δει κάποια πράγματα πιο καθαρά και να αναθεωρήσεις.Οι απουσίες πονάνε και το »όλα για κάποιο λόγο γίνονται» πολλές φορές είναι μύθος. Γιατί να γίνονται και γιατί εκείνες τις χρονικές στιγμές που γίνονται?.Είμαστε όλοι διαφορετικοί και αντιδρούμε αλλιώς στο καθετί.Οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί τους χάνονται πολλές σχέσεις,είτε φιλικές είτε ερωτικές,όμως εσύ μένεις εδώ, να κοιτάς μπροστά και κυρίως να προχωράς!

Η ιστορία του ελληνικού χρέους από τον 19ο αιώνα

Το ελληνικό χρέος έχει βρεθεί στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Η χρηματοδότηση του αλλά το «κόντεμα» του έχει βραχνάς για όλους τους Eλληνες. Το σίγουρο είναι ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι τελικά το χρέος απο τα πρώτα βήματα του νεοελληνικού κράτους ήταν ο βραχνάς των πολλών οι οποίοι έπρεπε να πληρώσουν για να ξεπληρώσουν αλλά η χαρά των κεφαλαιούχων, των διπλωματών και των γαλαζοαίματων οι οποίοι «άρμεγαν» τη χώρα.

Ίσως η ελληνική εμπειρία των πρώτων δεκαετιων μετά την απελευθέρωση απο τον οθωμανικό ζυγό να είναι η πιο τυπική περίπτωση των παιγνιδιών με το χρέος. Πολλοί γνωρίζουν τι έγινε με τα περίφημα δάνεια της Επανάστασης του ΄21.

Λιγότεροι όμως γνωρίζουν τι επακολούθησε. Ετσι με τη συνθήκη του Λονδίνου οι δανειστές έδωσαν ένα νέο δάνειο 60 εκατ. φράγκων. Προσπάθησαν όμως να εξασφαλίσουν την επένδυση τους και έτσι μας προέκυψε ο Όθωνας. Αυτός για να ξεπληρώσει την υποχρέωση συμφώνησε ότι προηγούνται οι αποπληρωμές των χρεολυσίων έναντι οποιασδήποτε άλλης κρατικής δαπάνης.

Και φυσικά οι συμπτώσεις με το σήμερα δεν σταματούν εδώ.Από τα 60 εκ. φράγκα, στην Ελλάδα έφτασαν μόνον τα 27 εκατ. Οι δανειστές παρακράτησαν έναντι προηγούμενων οφειλών 2 εκατ., πήραν προμήθεια άλλα τόσα, και στο τέλος μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε και 11 εκατ. στον Σουλτάνο για την αγορά της Φθιώτιδας, της Φωκίδας και της Εύβοιας, που είχαμε ήδη απελευθερώσει δια των όπλων!

Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι στους όρους του δανείου υπήρχε όρος ότι απο τα χρήματα αυτά θα πληρώνονταν οι τοποτηρητές της της Αντιβασιλείας και οι μισθοί του στρατιωτικού σώματος των Βαυαρών . Στο τέλος , από τα 60 εκατ., εκταμιεύτηκαν μόνον 2,7 εκατ. φράγκα για υποδομές και άλλες κρατικές δαπάνες (σσ οποιαδήποτε ομοιότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική).

Και φυσικά επειδή τα λεφτά δεν πέφτουνε απο τα δένδρα (αν και ο Όθωνας φορολόγησε και τους μελλοντικούς καρπούς των δένδρων με αποτέλεσμα να εξεγερθούν κάποιοι νησιώτες) στο τέλος δηλώσαμε αδυναμία εξυπηρέτησης. Τον Μάιο του 1843, ο Όθων ανέστειλε οριστικά τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων και η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός αγορών για τριανταπέντε χρόνια.

Και εδώ έχουμε μία άλλη σύμπτωση! Οι ιδιώτες ομολογιούχοι εξοφλήθηκαν -στο άρτιο- από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, και αφού το χρέος ήταν στα χέρια τους , χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή τους.

%PHOTO2%

Κατάληψη

Οι Αγγλο-Γάλλοι κατέλαβαν τον Πειραιά για τρία χρόνια, δικαιολογώντας την κατοχή του με βάση τους όρους του δανείου που προέβλεπε την κατά προτεραιότητα είσπραξη των τελωνειακών εσόδων έναντι των οφειλών.

Η επιτροπή εκείνης της τρόικας εγκαταστάθηκε εν Αθήναις επί τριετίαν ώστε «να μελετήσει την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος και να ορίση το ποσόν όπερ το Ελληνικόν κράτος ηδύνατο να πληρώση». Οι εκπρόσωποι των τριών Δυνάμεων αποφάνθηκαν ότι «η Ελλάς καλώς διοικούμενη θα ήτο εις θέσιν να τηρήση όλας τα υποχρεώσεις αυτής».

Ο μοχλός των δανείων χρησιμοποιήθηκε και για την επιβολή της Δυναστείας του Γεωργίου του Α’ σε αντικατάσταση του όχι καλώς διοικούντα Βαυαρού ηγεμόνα. Ενόσω η Ελλάδα παρέμενε εκτός αγορών, οι Βρετανοί επέβαλαν τον εξάδελφο της Βικτωρίας, προικίζοντάς τον εκτός από τα Επτάνησα και με μία βασιλική χορηγία 300.000 φράγκων, κουρεύοντας ισόποσα το ελληνικό χρέος.

Ο Βίσμαρκ

Το τέταρτο εξωτερικό δάνειο συνάφθηκε το 1879, οπότε και η Ελλάδα ήρθε σε συμβιβασμό με τους δανειστές της, παλαιούς και νέους, αφού ο καγκελάριος Βίσμαρκ απείλησε να μπλοκάρει τη συνθήκη προσάρτησης της Θεσσαλίας, αν δεν εξοφλούντο άμεσα οι Βαυαροί κληρονόμοι.

Ο οδυνηρός συμβιβασμός περιέλαβε όχι μόνο τους «θεσμικούς επενδυτές» του 1832, αλλά και τους ιδιώτες ομολογιούχους των δανείων της ανεξαρτησίας που αγόρασαν στη δευτερογενή αγορά μέχρι και 5 δρχ. ένα ομόλογο ονομαστικής αξίας 100. Kάποιοι Ολλανδοί ομολογιούχοι εξοφλήθηκαν το 1930, «105 χρόνια μετά την διασπάθιση των δανείων του 1824-1845».Οι συμπτώσεις με τα της Αργεντινής εφιαλτικές.

Συνολικά από το 1879 έως το 1893, η Ελλάδα δανείστηκε σχεδόν 640 εκατ. γαλλικά φράγκα ενώ κατέβαλε για τόκους, χρεολύσια και μεσιτικά περίπου 536! Μόνο το 6% των δανείων χρησιμοποιήθηκε για παραγωγικές επενδύσεις. Το πασίγνωστο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ειπώθηκε όταν πλέον τα τοκοχρεολύσια έφτασαν να απορροφούν το 50% των δημοσίων εσόδων.

Αυτήν τη φορά εντούτοις, οι δανειστές μας αντέδρασαν πιο δημιουργικά. Δεν είχαμε ούτε αλλαγή βασιλέα ούτε κανονιοφόρους στον Πειραιά, παρά μόνον το εθνικό δράμα της ήττας του 1897. Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος επέβαλλε το 1898 στην Ελλάδα νομισματική και δημοσιονομική πειθαρχία, που οδήγησε σε πτώση των τιμών και εκσυγχρονισμό του νομισματικού συστήματος, αφήνοντας στην ελληνική κυβέρνηση την ευχέρεια να αλλάξει μόνη της το φορολογικό σύστημα.

ΠΗΓΗ:http://www.newsonly.gr/article.asp?catid=36385&subid=2&pubid=130174983