Αδικία «χάσου» από τη ζωή

Καλό ταξίδι φίλε! Αυτή είναι η πρέπουσα αρχή για το συγκεκριμένο άρθρο και για το τι θα γραφτεί μέσα σε αυτό. Έρχονται στιγμές που απλά μαθαίνεις κάποια πράγματα τα οποία δεν μπορείς να τα πιστέψεις.Που χάνονται άτομα και κοντινά σου αλλά και πιο μακρινά σου,που νιώθεις την αδικία της μοίρας και της ζωής. Είναι φορές που αξιολογείς κάποια πράγματα και ιεραρχείς τι είναι σημαντικό και τι όχι.Είναι άδικο όπως και να το δεις να χάνεται μια ψυχή,μια ψυχή η οποία είχε ακόμα να δώσει πολλά στη ζωή, αλλά και η ζωή να πάρει από αυτόν. Όλα μοιάζουν σοβαρά και μεγάλα μέσα στο μυαλό, μέχρι όμως να έρθει η ώρα να έρθεις αντιμέτωπος με τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα.

Ό,τι έχετε να πείτε σε ανθρώπους που αγαπάτε να το λέτε με κάθε ευκαιρία και να μη δίνετε αναβολές για άλλη στιγμή,γιατί αυτή η στιγμή δεν ξέρεις πως θα σε βρει και αν θα την προλάβεις.

Η ζωή είναι σκληρή και σε κάνει να αμφισβητείς για πολλά,όπως και για το τι ακριβώς ρόλο παίζει αυτό το δημιούργημα που λέγεται Θεός και το τι πραγματικά προστατεύει.Γιατί αφήνει έτσι να χάνονται ανθρώπινες ζωές? Τόσο άδικα,σε σημείο που να σκέφτεσαι πως δεν έχει το δικαίωμα να την πάρει αυτή τη ζωή από τη γη.

Μπορεί το τέλος να είναι άδικο, αλλά τουλάχιστον ας άξιζε η πορεία. Αφιερωμένο αυτό σε εσένα. Να προσέχεις.

Η Στέλλα Κυβέλου γράφει στα “Υστερόγραφα”: Εργαλειοθήκες και περιφερειακή ανάπτυξη

της Στέλλας Κυβέλου

 

***H Στέλλα Κυβέλου είναι Επ.Kαθηγήτρια στο Τμήμα Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου και τ.Διευθύντρια του Εθνικού Σημείου Επαφής ESPON (2007-2013)

Οι επιπτώσεις που μπορούν να έχουν οι προτάσεις των θεσμών τόσο στα τοπικά διατροφικά δίκτυα όσο και γενικότερα στην περιφερειακή ανάπτυξη δεν έχουν επαρκώς σχολιασθεί ούτε πλήρως εκτιμηθεί, δεν έχουν πάρει, εξάλλου, αρκετή δημοσιότητα. Στην κατάσταση “εκτάκτου ανάγκης” ανάμεσα στο ελληνικό δημοψήφισμα και σε μιά ακόμη “δόση λιτότητας”, οι εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ που συνάντησαν τόσες αντιδράσεις στο παρελθόν, επανεγκαθίστανται αμαχητί. Ας δούμε αναλυτικά τις επιπτώσεις τους, μέσα από παραδείγματα.

Στην Ελλάδα, το γάλα παράγεται τοπικά και διανέμεται γρήγορα στους καταναλωτές.          Η παραγωγή και διανομή γάλακτος αντικατοπτρίζει το είδος της χωρικής σχέσης που ενσωματώνει τη μακρόχρονη φιλοδοξία της Ευρωπαικής Ενωσης για τη σχέση αστικού-αγροτικού χώρουπου μπορεί να αποφέρει οικονομικά οφέλη μέσω της στήριξης της αγροτικής απασχόλησης, μειώνοντας παράλληλα τις αποστάσεις και επακόλουθα τις εκπομπές ρύπων από τις μεταφορές. Αυτή η ανταλλαγή τύπου win-win μεταξύ αστικού–αγροτικού και οικονομίας-περιβάλλοντος δια μέσου της χωροταξίας απόλυτα συμβατή με την «αειφόρο ανάπτυξη», ήταν άλλωστε κεντρική ιδέα στο Σχέδιο Ανάπτυξης του Κοινοτικού Χώρου (1999) που χαιρετίστηκε κάποτε με θέρμη και συνέχισε να απηχείται μέσω των δύο επόμενων κειμένων Εδαφικής Ατζέντας της ΕΕ.        Η ικανότητα ενός κράτους-μέλους να επιλέξει πόσο φρέσκο θέλει να είναι το ​​γάλα του θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί ως μέρος της αρχής της «επικουρικότητας», μια άλλη βασική πτυχή της ευρωπαικής ορθοδοξίας για την εδαφική διακυβέρνηση που φαίνεται ωστόσο να έχει βγει εκτός μόδας. Το 2014 πάντως, η τρόικα άρχισε να μας λέει πώς πρέπει να περιγράψουμε το γάλα μας ![1] Επιβλήθηκε λοιπόν στους Ελληνες να σταματήσουν να καλούν “φρέσκο” το ​​γάλα τους και να επιτρέπεται να παρατείνεται η διάρκεια ζωής του γάλακτος πέραν των πέντε ημερών. Γιατί ; Μα, έτσι ώστε να μην υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των τοπικών παραγωγών και των μεγάλων παραγωγών γάλακτος από την Ολλανδία και άλλα μακρινά κράτη μέλη. Τίθεται λοιπόν εύλογα το ερώτημα : Πότε είναι φρέσκο ​​το γάλα, όταν διανεμήθηκε χθες από τον τοπικό παραγωγό, ή όταν έχει διανύσει τουλάχιστον τη μισή Ευρώπη ;

 

Οι αλλαγές που ζητήθηκαν επεκτείνονται και στο ελληνικό γιαούρτι.^[2] Είναι γνωστό οτι ζητείται να επιτραπεί η χρήση γάλακτος σε σκόνη αντί του φρέσκου για την παραγωγή του, κάτι που η ΠΑΣΕΓΕΣ θεωρεί, και είναι σωστό, οτι θα αποδυναμώσει αισθητά τον κλάδο της κτηνοτροφίας, αφού οι παραγωγοί θα προτιμούν την αγορά φθηνότερης σκόνης από την εκτροφή ζώων για παραγωγή φρέσκου γάλακτος. Μιά άλλη πρόταση αφορά στον ορισμό του τι σημαίνει φούρνος[3]και στην αφαίρεση των περιορισμών με βάση τους οποίους πωλείται το ψωμί. Φανταζόμαστε οτι δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πίσω από τα μέτρα αυτά, τα τεράστια διεθνή εμπορικά συμφέροντα.

Αυτό το εντελλόμενο και άνευ σχεδίου άνοιγμα της Ελληνικής οικονομίας τροφίμων στο διεθνή ανταγωνισμό δεν μπορεί παρά να έχει σοβαρές χωρικές επιπτώσεις. Στην κλίμακα της πόλης-περιφέρειας είναι πιθανό να μειώσει τις συνέργειες μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών μέσω της διάρρηξης της αλυσίδας προμηθευτή-καταναλωτή. Με την ελληνική γεωργία υπό τις πιέσεις του ανταγωνισμού, οι θέσεις εργασίας θα μειώνονται και τα κίνητρα για τον ενεργό πληθυσμό και τις νεότερες ηλικιακές ομάδες να παραμείνουν στις φθίνουσες αγροτικές περιοχές θα είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Με αυτή τη διαρκή λιτότητα και απερήμωση, οι νέοι θα κινηθούν προς τον πυρήνα της Ευρώπης..   Πανευρωπαικά, είναι πιθανό να σημαίνει ότι και οι παραγωγοί που εδράζονται στο βόρειο τμήμα της ηπείρου θα ενισχύσουν το μερίδιό τους στην ελληνική αγορά, διευρύνοντας το χάσμα Βορρά-Νότου όσον αφορά στην απασχόληση και στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Μιά άλλη σημαντική διάσταση του σχεδίου διάσωσης είναι ο τρόπος που αυτό θα επηρεάσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χώρα. Ο Joseph Stiglitz σε άρθρο του στην εφημερίδα New York Times[4], το περασμένο Σαββατοκύριακο, τις εξηγεί συνοπτικά,   αναφέροντας επίσης την ιστορία για το “φρέσκο ​​γάλα” :«Σε μια οικονομία όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν λειτουργεί καλά, όπου μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε πιστώσεις, η τρόικα απαιτεί από τις ελληνικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειακών να προπληρώνουν όλους τους φόρους τους στις αρχές του έτους, πολύ πριν γνωρίζουν ποιά θα είναι τα ετήσια έσοδά τους και το κέρδος τους. Η απαίτηση αυτή προορίζεται να μειώσει τη φοροδιαφυγή, αλλά υπό τις περιστάσεις στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα, καταστρέφει τις μικρές επιχειρήσεις και αυξάνει την δυσαρέσκεια τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την τρόικα.”

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Γνωρίζουμε από την ευρωπαϊκή έρευνα, μέσω του προγράμματος ESPON[5], ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις τείνουν να είναι το πλέον σημαντικό μέρος της οικονομίας στις αγροτικές περιοχές και τις μικρές και μεσαίες πόλεις σε σχέση με τις μεγάλες αστικές συγκεντρώσεις. Έτσι, οι περιοχές αυτές προβλέπεται να πληγούν ιδιαίτερα σκληρά και να απερημωθούν λόγω αυτού του νέου σχεδίου λιτότητας, που εκτείνεται πιθανά στο άπειρο μέλλον για την Ελλάδα. Ομοίως, η κατάργηση των επιδοτήσεων ΦΠΑ για τα απομακρυσμένα νησιά θα αποδυναμώσει τις εύθραυστες οικονομίες τους, και θα επιταχύνει την εξωτερική μετανάστευση.

 

Το χωρικό μέλλον στην Ευρώπη

Αυτά που συμβαίνουν λοιπόν σήμερα με την Ελλάδα δεν είναι μόνο τοπικής σημασίας. Φαλκιδεύουν τις αρχές της εδαφικής συνοχής στην Ευρώπη. Τα παραδείγματα με το γάλα και το γιαούρτι δείχνουν οτι η ιδέα που θεωρεί την περιφερειακή ποικιλομορφία ως δύναμη και πλεονέκτημα για την Ευρώπη αντικαθίσταται με την απαίτηση των μεγάλων πολυεθνικών να εξασφαλίσουν την κυριαρχία των προιόντων τους σε κάθε υπεραγορά.. από τη Ρόδο μέχρι το Ελσίνκι. Εξάλλου, η αποφασιστικότητα με την οποία το σχέδιο διάσωσης έχει επιβληθεί στην Ελλάδα και η αδιαφορία για τις εδαφικές επιπτώσεις, δείχνει καθαρά τη μορφή του χωρικού μέλλοντος που οι χρηματοδότες και οι πολιτικοί τους ακόλουθοι οραματίζονται (ίσως από κεκτημένη ταχύτητα) για την ευρωπαϊκή επικράτεια : Ενα τοπίο δικτυωμένων μεταξύ τους αστικών κόμβων υψηλής έντασης που θα βασίζονται στις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες που θα συντηρούνται από φορολογούμενους, τόσο μέσω των βασικών υποδομών, καθώς επίσης και μέσω κάποιων “σημείων διάσωσης” για τη στιγμή της επόμενης τραπεζικής κρίσης. Αυτές οι αστικές περιοχές θα παρέχουν τεράστιες και προσοδοφόρες δυνητικές αγορές, αν μη τι άλλο σε υποδομές και υπηρεσίες, καθώς και σε δημόσια περιουσιακά στοιχεία που μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν. Περιφερειακά, σε χώρους όπου οι αγορές φθίνουν και το κόστος διανομής ανά κάτοικο είναι υψηλότερο, θα υπάρξει αποεπένδυση τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, εξωτερική μετανάστευση και γήρανση του πληθυσμού. Αυτές οι περιοχές θα καταλήξουν χρήσιμοι “χώροι στάθμευσης” και “κινεζοποιημένης παραγωγής” για τα λιγότερο παραγωγικά μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, για όσους δηλαδή δεν μπορούν να αναλάβουν το κόστος αγοράς γης και ακινήτων στις πόλεις του ευρωπαικού πυρήνα.

Η εδαφική συνοχή, σε αυτό το σενάριο, δεν θα σημαίνει φυσικά οικονομική αποτελεσματικότητα και χωρική δικαιοσύνη[6] : θα σημαίνει απλά την άρση των τοπικών εμποδίων εις όφελος των παγκόσμιων παραγωγών και την αντικατάσταση των τοπικών δικτύων και των πλεονεκτημάτων της “εδαφικής ποικιλομορφίας” από ένα κοινό “χωρικά τυφλό” ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο.

[1] http://www.nytimes.com/2015/07/26/opinion/greece-the-sacrificial-lamb.html?smid=fb-share&_r=1

[2] http://www.keeptalkinggreece.com/2014/05/28/troika-and-oecd-put-their-finger-in-greek-yogurt-want-to-change-production-regulations/

[3] http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2014/cr14151.pdf

[4] http://www.nytimes.com/2015/07/26/opinion/greece-the-sacrificial-lamb.html?smid=fb-share&_r=0

[5] βλ. www.espon.eu

[6] βλ.Κυβέλου Στ., Από τη χωροταξία στη χωροδιαχείριση : η έννοια του στρατηγικού χωρικού σχεδιασμού και της εδαφικής συνοχής στην Ευρώπη, Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ, Αθήνα, 2010

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

Μεταναστευτικό: Η ανθρωπιά κραυγάζει

Μονοπώλιο θεματικό είναι σχεδόν τους τελευταίους μήνες συχνά πυκνά το θέμα του μεταναστευτικού. Χιλιάδες οι πρόσφυγες από Συρία και όχι μόνο καταφθάνουν καθημερινώς στην Ελλάδα με κάθε πιθανό θαλάσσιο μέσο. Είναι όντως προμαχώνας τζιχαντιστών όλος αυτός ο μεταναστευτικός κύκλος? Ή πολύ απλά η Ελλάδα είναι το θύμα-χώρα υποδοχής η οποία πρέπει να παίζει το ρόλο του κομπάρσου στις επιταγές της Ευρώπης και της Αμερικής?

Αρχικά ο πόλεμος στη Συρία έχει οδηγήσει,πέρα από τους νεκρούς που έχει αφήσει πίσω του, χιλιάδες μετανάστες στο να εγκαταλείψουν τις χώρες τους και να προσπαθήσουν να βρούνε μια έξοδο διαφυγής προς την Ευρώπη. Οι πρώτες χώρες που λαμβάνουν την πλειοψηφία των μεταναστών είναι η Τουρκία και η Ελλάδα.Η Τουρκία όμως δεν κρατάει κανέναν στα εδάφη της σχεδόν και έτσι προωθεί όλους τους μετανάστες στην Ελλάδα με στόχο να βγάλουν όλοι εδώ χαρτιά εισόδου. Πολλοί από αυτούς είναι πλούσιοι και μορφωμένοι και έχουν ως στόχο να φύγουν για Γερμανία,Γαλλία ή και Αγγλία. Οι υπόλοιποι από αυτούς όμως είναι αμόρφωτοι, άρρωστοι και τραυματισμένοι.Υπάρχουν κάποιες εθελοντικές δράσεις που προσφέρουν βοήθεια,αλλά αυτό δεν είναι λύση.Δεν είναι λύση ουσίας που λύνει το πρόβλημα. Δεν είναι λύση να συγκεντρώνονται όλοι οι μετανάστες σε ένα-δύο νησιά και όλα καλά όλα ωραία στην υπόλοιπη Ελλάδα.Αυτά τα νησιά υποφέρουν και θα υποφέρουν ακόμα για καιρό. Ή επίσης δεν γίνεται να συσσωρεύεις έναν αντίστοιχο αριθμό μεταναστών στα χερσαία σύνορά σου ως χώρα.Τα σύνορα είναι σαν μπάλα.Όσο πιο πολύ τα φουσκώνεις τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει το μεγάλο ξέσπασμα και να μπούνε μέσα όλοι έτσι απλά. Ούτε η frontex θα μας σώζει τότε ούτε κανείς.Όλα θα έχουν εξυπηρετήσει τον σκοπό τους. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται και θα συνεχίσει προκειμένου να δέχεται κυριολεκτικά όλη τη μεταναστευτική δύναμη και από εκεί τζιχαντιστές και μη να φεύγουν για κάθε πιθανό σημείο της Ευρώπης. Είναι μεγάλο πολιτικό αντάλλαγμα το μεταναστευτικά.Πληρώνουμε πολλά σε αυτό το θέμα για λάθη του παρελθόντος.

Από την άλλη πλευρά όμως έχεις μια Ευρώπη η οποία κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της προκειμένου να ολισθαίνει την κατάσταση στα βράχια. Είναι παντελώς ανέτοιμη να διαχειριστεί το οτιδήποτε.Υπάρχει τρομερή έλλειψη πολιτικής πάνω στο θέμα και κοιτάζει μόνο πως θα μετατοπίζει τις ευθύνες από κράτος σε κράτος. Δεν παρέχει ούτε οικονομική,ούτε και υλική βοήθεια στις χώρες υποδοχής όπως η Ελλάδα και δεν μιλάω για χώρες όπως η Αγγλία που περνάνε τα σύνορα της 30 μετανάστες το μήνα και νομίζουν πως έχουν γίνει αυτομάτως οι ύψιστοι ανθρωπιστές του πλανήτη τη στιγμή που μόνο σε μια σάπια βάρκα στο Αιγαίο περνούν τα παράλια 40 και 50 με τους μισούς από αυτούς να σκοτώνονται, ενώ δυστυχώς μεγάλο ποσοστό θανάτων υπάρχει στα μόνα πλάσματα που δεν φταίνε.Τα παιδιά. Η Ευρώπη κάνει τα στραβά μάτια σε όλα αυτά και ασχολείται επιφανειακά μόνο στέλνοντας εκπροσώπους της, στη Μυτιλήνη για παράδειγμα, ενώ χάνει την ουσία που είναι η αποδόμηση των τοπικών αυτών κοινωνιών.Ευρώπη δεν είναι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.Ευρώπη είναι και η Μυτιλήνη και η Σάμος. Φαίνεται πως όλοι το ξεχνάνε αυτό.Από τα τραπέζια το πρόβλημα δεν λύνεται. Αν δε ζήσει κανείς σε αυτές τις κοινωνίες δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα.Αν η Ευρώπη δεν χρηματοδοτεί υποδομές για φιλοξενία μεταναστών και αν δεν κατανέμει ισομερώς τον όγκο των μεταναστών στην Ευρώπη τότε μόνο κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες θα δημιουργεί.

Παντού γύρω μας η τρομοκρατία έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο και στρατεύματα κυκλοφορούν ανάμεσα στους πολίτες. Μοιάζει φυσιολογικό αυτό στους Ευρωπαίους ηγέτες? Έτσι θέλουν την Ευρώπη τους ? Έτσι μόνο η διάλυση υπάρχει και η κρατική εσωστρέφεια για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Αδύναμη η Ευρώπη για ακόμα μια φορά και εμείς πιο αδύναμοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας. Η Ευρώπη έχει αλλάξει μια για πάντα,τα τείχη έχουν κλείσει και ο καθένας κοίτα να σώσει τον εαυτό του.
«Έθνος ανάδελφον » κατά τον Σαρτζετάκη η Ελλάδα και σε στιγμές όπως αυτές μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Η δύση της Ευρώπης έφτασε και τα όποια μορφώματα «μεγάλωσαν» μέσα της εκείνη τα άφησε να πάρουν δύναμη.Το θέμα όμως είναι πως δεν έχει πλέον τη δύναμη να τα συγκρατήσει. Καλή δύναμη.

Ο Βελλίδης στον ΠΑΟΚ για 2,5 χρόνια!

Έκλεισε μόλις πριν λίγο η μεταγραφή του Μάρκου Βελλίδη στον ΠΑΟΚ για τα επόμενα 2,5 χρόνια.Ένας από τους καλύτερους νέους τερματοφύλακες της χώρας μας αυτή τη περίοδο. Ο τραυματισμός εδώ και καιρό του Γλύκου οδήγησε στην ανάγκη απόκτησης τερματοφύλακα στον ΠΑΟΚ και έτσι και έγινε.
Να ευχηθούμε τα καλύτερα στον Μάρκο Βελλίδη.

Πολιτικές ταμπέλες για ξήλωμα

Διανύουμε ίσως την πιο σκληρή έκφανση της αριστερής πολιτικής μεταμεταπολιτευτικά.Μια περίοδο όπου η πολλή αριστερά βλάπτει και αρχίζει να τείνει προς τα δεξιά εκ των άκρων.Η δεξιά αρχίζει να μετακινείται πιο πολύ προς το φιλελεύθερο κέντρο και το κέντρο αυτό καθεαυτό είναι αποπροσανατολισμένο και ψάχνεται στις χαρτορίχτρες των σημαχειών μήπως και σώσει το γόητρο.Πολλοί είπαν πως φέτος είναι η χρονιά της ανασύνταξης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλοδημοκρατίας.
Μα καλά,δεν έχουν βαρεθεί τόσα χρόνια με τις ταμπέλες ? Μόνο θεωρία ιδεολογική υπάρχει και πράξη καμμία.Όλοι είναι καλοί και έχουν όλες τις λύσεις όταν είναι έξω από το χορό της εξουσίας αλλά μόλις μπουν μέσα γίνονται όλοι ίσιωμα.Ένα με το πάτωμα και μασάνε την όποια ιδεολογία και πολιτική χάραξη είχαν στο μυαλό τους.Εναρμονίζονται με το παρακράτος και γίνονται ένα με τις πελατειακές σχέσεις. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα δεξιοί,αριστεροί,όλοι σε ένα καζάνι να βράζουν με τις ιδέες τους και με τις επιταγές των δανειστών.Χορεύουν οι αγορές,χορεύουν οι μισθοί, γενικώς όλοι χορεύουμε και θα χορεύουμε, χωρίς όμως να ξέρουμε ιδιαίτερα ποιος παίζει τη μουσική αυτή.Το κράτος? Το παρακράτος? Η Ευρώπη? Ή μήπως επιμερίζεται σε συγκεκριμένα κράτη της Ευρώπης ο σκοπός της μουσικής αυτής?
Ο κόσμος διαλύεται και η χώρα βυθίζεται και εμείς εδώ ασχολούμαστε μεθοδικά και σταθερά με τα πιο ανούσια θέματα, όπως για παράδειγμα, ποίοι θα είναι οι αντιπρόεδροι στη ΝΔ, ποιά κομματική πλεύση θα πάρει το κόμμα με το νέο του αρχηγό, καθώς επίσης και πόσες φορές έχει πάει στα μπουζούκια το όποιο κομματικό στέλεχος ανά τα  χρόνια στην Ελλάδα.
Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά βολικά για την εκάστοτε κυβέρνηση δια την ευημερία της πολιτικής και οικονομικής εξαθλίωσης του κράτους την οποία θέλουν να πετύχουν,καλή ώρα τώρα.
Αν και παλαιότερα ήμουν κατά ετούτης της ιδέας τώρα με το πλήρωμα του καιρού ίσως είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εθνική συνεννόηση, η οικουμενική συνεννόηση, με γνώμονα όμως τη χώρα και όχι τον κάθε προσωπικό λογαριασμό του κάθε μέλους που απαρτίζει τη κυβέρνηση την οποία θα δημιουργηθεί.
Υπάρχει μια ελπίδα τελευταία που δεν έχουμε δοκιμάσει.Το πείραμα της αριστεράς μοιάζει να αποτυγχάνει σε μεγάλο ποσοστό, με μόνο μικρά δείγματα ορθής πολιτικής. Το θάρρος για προσφυγή στα ανώτατα δικαστήρια για το χρέος μοιάζει κανείς να μην το έχει, οπότε για να σωθεί η χώρα πρέπει όλοι μαζί να βάλουν στην άκρη τις ταμπέλες τους και να συσπειρωθούν για να μαζευτούν τα σπασμένα πολλών ετών. Η ελπίδα πέθανε ? Ίσως.Η ελπίδα αλλαγής υπάρχει για το μέλλον? Ίσως. Με ευθυνοφοβία δεν έχει πάει κανείς μπροστά.Ίσως έχει έρθει η ώρα.

Στερνή μου παιδεία, μόνη παλεύεις

Δύο μέτρα και δύο σταθμά παρατηρούμε σε αυτήν την κυβέρνηση. Και έρχεται σε τέτοια σημεία το δίλημμα η και ακόμα το τρίλημμα του είτε πολύ καλά ξέρουν να μας δουλεύουν,είτε κάποιος άλλος ακόμα και τώρα κυβερνά ετούτο τον τόπο, είτε ότι πραγματικά έχουμε πέσει σε περίπτωση ανικανότητας.
Το ένα λάθος μετά το άλλο και η έννοια του » φάσκω-αντιφάσκω» έχει αποκτήσει λεξιλογικής και ψυχολογικής ανάλυσης νόημα. Ένα ασφαλιστικό που όμοιό του η Ελλάδα δύσκολα να έχει δει και δύσκολα να δει αν τα πράγματα δεν γίνουν χειρότερα.Συντάξεις που βυθίζονται,πιο πολύ από ότι τα τελευταία χρόνια που υποτίθεται τα μέτρα και οι μειώσεις ήταν σκληρές,και προοπτική συνταξιοδότησης στα βαθιά γεράματα και αν.
Επιπλέον,πρόταση για καταβολή 600 ευρώ το χρόνο για κάθε μαθητή στο δημόσιο σχολείο. Και εύλογα εδώ τίθεται το ερώτημα: ποιο σχολείο? Ποια παιδεία ? Ποιο μάθημα? Ποιες εγκαταστάσεις και ποιοι καθηγητές? Μια παιδεία η οποία έχει πληγεί όσα λίγοι τομείς από αυτήν την κρίση,που τα σχολεία κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο,που οι εγκαταστάσεις βρίσκονται πολλές φορές σε αποσύνθεση, που οι ελλείψεις σε καθηγητές και γραφική ύλη είναι αμέτρητες. Θέρμανση ακόμα δεν υπάρχει και σε πολλά σχολεία που έχουν γίνει δωρεά κάποια air conditions δεν μπορούν να λειτουργήσουν γιατί δεν τα «σηκώνει» το κύκλωμα ηλεκτροδότησης. Δεν είναι παραμύθια όλα αυτά από το μυαλό,μακάρι να ήταν,όμως είναι η σκληρή πραγματικότητα η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται,αλλά με τον καιρό χειροτερεύει. Αν υπήρχε η αρμόζουσα στήριξη υποδομών και υπηρεσιών από το κράτος τότε ναι, ίσως και να άξιζαν για παράδειγμα τα 600 ευρώ το χρόνο.Τώρα όμως είναι σαν να κοιτάμε το δέντρο ενώ έχουμε μπροστά μας απέραντα δάση. Ανέκαθεν στην Ελλάδα δεν κοιτούσαμε την ουσία αλλά την επιφάνεια και τώρα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλοι την ουσία σαστίζουμε μπροστά στη συνήθεια και γίνονται σπασμωδικές κινήσεις μπαλωμάτων. Ας σταματήσουν οι σχολικές δωρεές μόνο και μόνο για να πάρουν μεγάλα ιδρύματα τα λεφτά τους πίσω τριπλά και τετραπλά. Ας διοριστεί επαρκές προσωπικό για κάθε μάθημα σε κάθε σχολείο,ας υπάρχει η πρέπουσα καθαριότητα και ας έχουν πρώτα θέρμανση τα σχολεία και μετά ας κάτσουν όλοι στο τραπέζι να συζητήσουν μέτρα βελτιστοποίησης της παιδείας.
Υ.Γ: Επιτέλους να περάσει ένας νόμος για αξιολόγηση την καθηγητών σε σχολεία και πανεπιστήμια. Τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι καθηγητές είναι η ρίζα του προβλήματος!

Ανθρωπιστές κατά συμφέρον.

Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο ουμανιστές όσο θέλουμε να δείχνουμε? Μήπως πολλά πράγματα τα κάνουμε και τα αναλύουμε μόνο και μόνο για τους τύπους της πολιτικής επιφάνειας?
Αυτά είναι κάποια ερωτήματα τα οποία έρχονται στο μυαλό μετά την τρομοκρατική επίθεση αυτονομιστή του DAESH σε πούλμαν στην Τουρκία με θύματα κυρίως Γερμανούς πολίτες.
Πριν από λίγους μήνες όλοι θυμόμαστε τι έγινε μετά την επίθεση στο Μπατακλάν της Γαλλίας και τι έκταση πήρε το όλο θέμα.Δεν αμφισβητώ σε καμμια περίπτωση την σοβαρότητα της κατάστασης τότε και ούτε λέω πως δεν θα έπρεπε να γίνει τέτοιος. ντόρος. Όμως γιατί τότε μόνο και όχι τώρα? Μόνο στη Γαλλία θεωρούσαν όλοι πως ξαφνικά απειλείται η ειρήνη η δημοκρατία και η ισότητα? Μόνο τότε σκοτώθηκαν αθώοι ή μήπως μόνο τότε θίχτηκαν τα συμφέροντα της Ευρώπης και ανέδειξαν το πόσο ελεγχόμενη είναι η κατάσταση στη Συρία?
Η Ευρώπη δομικά σπαρταράει,είναι έτοιμη να διαλυθεί και μιλιταριστικές πολιτικές είναι έξω από το πεδίο δυνατοτήτων της ετούτη τη χρονική στιγμή. Οι αφορμές της ιστορίας υπάρχουν, δίνονται και φτιάχνονται πολλές φορές.
Προχθές στην Τουρκία συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα,αλλά επειδή είναι Τουρκία και κουνάει το δάχτυλο σε Ρωσία και Ευρώπη με ξένες πλάτες δεν της δίνει κανείς την αρμόζουσα σημασία.Όμως γιατί κάποιος δεν σκέφτηκε να δει πως οι στόχοι δεν ήταν Τούρκοι πολίτες αλλά Ευρωπαίοι? Γιατί κανείς δεν βγήκε να «κλάψει» κοινωνικά για αυτά που συνέβησαν?
Βλέπεται ο ανθρωπισμός μας περιορίζεται στην επιφάνεια των πραγμάτων και όχι στις ουσίες που κρύβονται πίσω από αυτά.
Η Ευρώπη δεν έχει τελειώσει με τους εχθρούς της.Για την ακρίβεια δεν έχει καν αρχίσει ακόμα ουσιαστικά να τους αντιμετωπίζει. Καλή συνέχεια!

Αναθεωρώντας τον αστικό σχεδιασμό στις συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού

Της κ.Στέλλας Κυβέλου

Εισερχόμενοι στο 2016, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο οτι ο κόσμος βιώνει μια σημαντική φάση της ιστορίας του. Μεταξύ των συντελούμενων ανακατατάξεων, η δραματική εξάπλωση του αστικού χώρου λόγω της ραγδαίας μετάβασης απομάκρυνσης από τη γεωργία και τριτογενοποίησης της οικονομίας. Mε ορίζοντα το 2050, τέσσερα στα πέντε άτομα στην Ευρώπη θα ζούν σε αστικές περιοχές. Η εντεινόμενη αστικοποίηση, αιτία και συνέπεια της οικονομικής ανάπτυξης, προσφέρει τη δυνατότητα να απαλλάξει τους ανθρώπους από τη φτώχεια, παρέχοντας νέες ευκαιρίες και αυξάνοντας τα εισοδηματικά επίπεδα. Ωστόσο, τα οφέλη της αστικοποίησης δεν διαχέονται αποτελεσματικά με αποτέλεσμα οι σημερινές πόλεις να χαρακτηρίζονται από αύξηση των ανισοτήτων. Ετσι, η φτώχεια που παραδοσιακά θεωρείται κατά κύριο λόγο αγροτικό φαινόμενο, αποτελεί όλο και περισσότερο αστικό φαινόμενο.

Το Ευρωπαικό Παρατηρητήριο Χωρικής ανάπτυξης και Συνοχής ESPONαναφέρει οτι στην Ευρώπη, η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός στις αστικές περιοχές δεν είναι πρόσφατα φαινόμενα και οτι ορισμένες πόλεις έχουν επηρεαστεί σε διαφορετικό βαθμό σε σχέση με άλλες, ανάλογα με τον τύπο της πόλης, της περιφέρειάς της και του κράτους μέλους στο οποίο ανήκει.

Απομακρυσμένες περιοχές, αραιοκατοικημένες ζώνες και νησιωτικές περιφέρειες τείνουν, για παράδειγμα, να εμφανίζουν σχετικά υψηλά ποσοστά ατόμων σε κίνδυνο φτώχειας. Σε γενικές γραμμές, οι πρωτεύουσες έχουν χαμηλότερα ποσοστά ατόμων σε κίνδυνο φτώχειας σε σχέση με τις δευτερεύουσες και μικρότερες πόλεις. Λαμβάνοντας υπόψη τα διαθέσιμα δεδομένα σε περιφερειακό επίπεδο, παρατηρεί ότι τα ποσοστά ατόμων «σε κίνδυνο φτώχειας» είναι υψηλότερα στις πρωτεύουσες συγκριτικά με τις δευτερεύουσες πόλεις μόνο στη Σλοβακία, τη Γερμανία και την Ουγγαρία. Στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, η κατάσταση στις πρωτεύουσες είναι καλύτερη από αυτή των δευτερευουσών και μικρότερων πόλεων. Στην Αυστρία, το Βέλγιο και την Ουγγαρία τα υψηλότερα ποσοστά συναντώνται στις μικρότερες πόλεις, ενώ στη Ρουμανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, τα ποσοστά είναι υψηλότερα στις κατ ‘εξοχήν αγροτικές περιοχές.

Μπορούν οι πόλεις να μειώσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό ;

Μια πρόσφατη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας [1] καταγράφει και αξιολογεί τις προσεγγίσεις που θα επιτρέψουν στις πόλεις να καταπολεμήσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Τάσσεται υπέρ μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης, έτσι ώστε να αντιμετωπίζονται όλες οι χωρικές ( πρόσβαση στη γη, στην κατοικία και στις υποδομές), κοινωνικές ( δικαιώματα και συμμετοχή) και οικονομικές (ευκαιρίες για όλους) πτυχές μιας πολεοδομίας που προκαλεί αποκλεισμούς και υπέρ της υποστήριξης των σχετικών τοπικών πρωτοβουλιών από τις εθνικές πολιτικές. Η Έκθεση επισημαίνει ότι οι φτωχοί των πόλεων συνήθως ζουν σε περιοχές αυθαιρέτων ή σε απομακρυσμένους χώρους ή χώρους με επικινδυνότητες που δεν διαθέτουν επαρκείς υποδομές και βασικές υπηρεσίες. Τα προβλήματα εκεί δεν περιορίζονται στην έλλειψη ύδρευσης και αξιοπρεπούς αποχέτευσης, στην πραγματικότητα η ζωή στα «slums» μπορεί συχνά να σημαίνει ότι τα παιδιά δεν έχουν καμιά πρόσβαση στην εκπαίδευση. Το 50% των παραγκουπόλεων στη Βομβάη, σημειώνει η έκθεση, δεν έχει πρόσβαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Παρόμοια προβλήματα υφίστανται και οι μετανάστες που αναγκάζονται να μετακινηθούν λόγω καταστροφών, συγκρούσεων ή πολέμων, ενώ φυσικά η πρόβλεψη για τους εκτοπισμένους πληθυσμούς σπάνια λαμβάνεται υπόψη στον αστικό σχεδιασμό.

Η αναβάθμιση των παραγκουπόλεων έχει καταλήξει να είναι η προτιμώμενη προσέγγιση τα τελευταία 20 χρόνια, καθώς και μια ισχυρή εστίαση στην έρευνα από την Παγκόσμια Τράπεζα η οποία αντικατοπτρίζεται άλλωστε στην έκθεσή τους. Ενώ όμως αυτές οι αναβαθμίσεις είχαν αναμφισβήτητα κάποια, συχνά περιορισμένα, οφέλη τοπικής σημασίας, σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματά τους στην πραγματική κοινωνική ένταξη στην κλίμακα της πόλης ήταν γενικά περιορισμένα. Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα είναι η παροχή κοινωνικής κατοικίας που παραμένει μια σημαντική λύση απέναντι στην ενδημική έλλειψη στέγης. Ωστόσο, παρουσιάζει σημαντικές αδυναμίες. Πέραν της δημοσιονομικής λιτότητας που εκμηδενίζει την κοινωνική κατοικία στις χώρες που επιβάλλεται (η περίπτωση της Ελλάδας με την πλήρη κατάργηση του ΟΕΚ είναι χαρακτηριστική), όταν οι πάροχοι κοινωνικών κατοικιών επιδιώκουν να αποκτήσουν υποβαθμισμένη γη με αναγκαστική απαλλοτρίωση, οι ιδιοκτήτες της γης προβαίνουν σε κατατμήσεις και πώληση δημιουργώντας έτσι τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που μια πολιτική γης θα ήθελε να επιτύχει. Εξάλλου, σε πολλές χώρες όσοι αποκτούν πρόσβαση σε κοινωνική στέγαση είναι «επίλεκτοι», συχνά στη βάση ενός καλά εγκατεστημένου πελατειακού συστήματος.

Πολεοδομία και αποκλεισμοί

Πολύ συχνά, οι πρακτικές της ίδιας της πολεοδομίας δημιουργούν αποκλεισμούς. Θέτοντας ελάχιστα μεγέθη οικοπέδων διασφαλίζεται η κατασκευή λίγων κατοικιών σε περιορισμένης έκτασης γη, οι οποίες είναι κατά κανόνα μη προσιτές. Οι περιορισμοί στο κέντρο της πόλης στα ύψη των κτιρίων συμβάλλουν επίσης στον περιορισμό του διαθέσιμου χώρου, κλιμακώνουν τις αξίες των ακινήτων και απωθούν τους φτωχούς ακόμη περισσότερο από τις πλούσιες περιοχές και τις ευκαιρίες απασχόλησης. Οι αυξημένες δαπάνες των οικοδομικών αδειών είναι ασφαλώς ένα επιπλέον εμπόδιο για την απόκτηση στέγης από τα χαμηλά εισοδήματα.

Η Παγκόσμια Τράπεζα έχει υποστηρίξει στο πρόσφατο παρελθόν [2] ότι τα πολεοδομικά σχέδια θα πρέπει να συνδέονται με τις υποδομές, με τους φυσικούς πόρους και να λαμβάνουν υπόψη τους φυσικούς κινδύνους. Η νέα έκθεση επισημαίνει ωστόσο ότι η αναβάθμιση των φτωχογειτονιών, αφού έχουν ήδη σχηματιστεί δεν αποτελεί επαρκή απάντηση στην αστική αυτή πρόκληση. Θεωρεί λοιπόν απαραίτητο ένα προληπτικό πολεοδομικό σχεδιασμό, χωρίς ωστόσο να παρέχει πρακτικές οδηγίες και συγκεκριμένες ιδέες γι αυτόν. Οι οδηγίες που αναφέρονται προς μια χωρίς αποκλεισμούς πολεοδομία περιορίζονται στα εξής : « καινοτόμο και χωρίς αποκλεισμούς zoning, διαχείριση των χρήσεων γης, ρύθμιση της ιδιοκτησίας της γης και ανάπτυξη μικτών χρήσεων »

Το ευρύτερο και σημαντικό πάντως μήνυμα είναι ότι πρέπει να γίνει ισχυρή διασύνδεση μεταξύ των χωρικών, κοινωνικών και οικονομικών διαστάσεων της αστικής διαχείρισης. Ήρθε λοιπόν, ίσως, η στιγμή να παραδεχθούμε ότι η πολεοδομία χρειάζεται μια ισχυρή σύνδεση με την οικονομική ανάπτυξη, οτι απαιτεί συνειδητοποίηση της σημασίας των μέσων διαβίωσης, μια βαθύτερη κατανόηση των πολλαπλών διαστάσεων του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και των θεσμών και διαδικασιών που οδηγούν και διαμορφώνουν τις αγορές γης και ακινήτων. Να καταστήσουμε επίσης σαφή την ανισότητα μεταξύ της οικονομικής δύναμης των ολίγων και της περιορισμένης ισχύος των αρχών σχεδιασμού και των τοπικών κυβερνήσεων.

Είναι, άλλωστε, σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν περιορίζεται στις πόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου. Η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας επισημαίνει ότι το ένα τέταρτο των εργαζομένων στις ΗΠΑ κερδίζουν μισθούς επιπέδου φτώχειας, ενώ το χάσμα του πλούτου διευρύνεται ταχύτερα από το εισοδηματικό χάσμα. Άλλωστε, το ESPON συμπεραίνει οτι η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελούν κοινωνικά φαινόμενα που επηρεάζουν τις αστικές περιοχές σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο τις πόλεις και τις περιφέρειες των χωρών που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών. Υπάρχουν ομάδες πληθυσμού σε αστικές περιοχές χωρών που ευημερούν, οι οποίες αντιμετωπίζουν φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού, παρόμοια με εκείνα των λιγότερο εύπορων χωρών. Η φτώχεια μπορεί επίσης να είναι ορατή σε αστικές περιοχές που δεν επηρεάζονται κατ’ανάγκην από την κρίση. Όπως είναι γνωστό, η στρατηγική Ευρώπη 2020 υπογραμμίζει την ανάγκη να προωθηθεί μια ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι δε γενικά αποδεκτό οτι προκειμένου να προωθηθεί ένα αστικό μέλλον χωρίς αποκλεισμούς στην Ευρώπη, οι δράσεις και πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της κοινωνικής ένταξης, πρέπει να σχεδιάζονται και να υλοποιούνται στη μικροκλίμακα, εστιάζοντας σε γειτονιές και περιοχές εντός των πόλεων.

[1] Report No: AUS8539 World Inclusive Cities Approach Paper, May 2015

[2] © 2013 International Bank for Reconstruction and Development / The World Bank : Planning, Connecting, and Financing Cities–Now, Priorities for City Leaders

[3] ESPON EGTC : http://www.espon.eu 

περισσότερα εδώ

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει

Έρχονται στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, που χάνει πράγματα τα οποία θεωρούσε αν όχι δεδομένα, τότε σίγουρα μέσα σε εκείνα που δύσκολα θα άλλαζαν. Είναι εκείνη η στιγμή που κάθεται και σκέφτεται πως θα προσαρμοστεί και πως θα βγεί όρθιος από μία πιθανώς τόσο μεγάλη αλλαγή.
Όμως το ερώτημα είναι τι εξής: Πρέπει ή όχι να μας τρομάζει μια αλλαγή?
Οι απόψεις πάνω στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι διάφορες και ποικίλουν ανάλογα τον χαρακτήρα και την ιδισυγκρασία του καθενός, όμως πολλές φορές πρέπει να δεί κανείς τα πράγματα πιο λογικά και πιο ψύχραιμα για να δώσει μια απάντηση.
Αν αυτή η αλλαγή ήταν μια κατάσταση την οποία την περίμενε κάποιος από μέρα σε μέρα να έρθει και για τους όποιους λόγους άργησε,τότε θα πρέπει να μοιάζει αυτή η αλλαγή ως φυσικό επακόλουθο,διότι προέρχεται από ενδείξεις του παρελθόντος και δεν είναι κάτι που σε πιάνει προ εκπλήξεως. Είναι δεδομένο πως θα κλονιστεί αρχικά η ψυχοσύνθεση του οποιουδήποτε, όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα συνηθίσει την καινούργιο αυτή κατάσταση και θα μπορέσει ψύχραιμα να την αντιμετωπίσει διότι σχεδόν τα πάντα περνάνε από το μυαλό και το πόσο έτοιμο είναι αυτό για να δεχτεί το οτιδήποτε.
Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει και το απρόσμενο, το αναπάντεχο, το αναπόφευκτο και το αστάθμιτο. Εκεί είναι που αρχίζουν τα δύσκολα και ξεχωρίζουν τα «παιδιά» από τους «μεγάλους» ή και εκεί είναι που ακριβώς εκείνα τα «παιδιά» γίνονται «μεγάλοι». Είναι το σημείο που σταθμίζεις το «μέσα» σου και το «είναι» σου,προκειμένου να τα φέρεις σε μια αρμονία που θα σε βοηθήσει να μην πελαγώσει το μυαλό και να μην αφήσεις τη λογική να πέσει πάνω στα βράχια.Να μην αφήσεις το φόβο της αλλαγής να καλύψει την ανάγκη για ζωή,την ανάγκη για εκτόνωση.Αυτή η κάλυψη οδηγεί σε πολλά ψυχολογικά και πολλές φορές τραυματικά προβλήματα,ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος εκτόνωσης,είτε αυτός είναι με το να μιλήσει κανείς κάπου, είτε με το να βγεί,είτε με το να αθληθεί προκειμένου να διώξει κανείς το θυμό του. Είναι η περίοδος που κάνεις επιλογές.Που διαχωρίζεις το ποίοι είναι εδώ για να βοηθήσουν και να είναι στη ζωή σου πραγματικά,από το ποίοι είναι εδώ μόνο για καφέ στην πλατεία μία στο τόσο. Η αναθεώρηση έχει σημαντικό χαρακτήρα σε κάθε ξαφνική αλλαγή, γιατί αυτή ουσιαστικά η αναθεώρηση είναι που θα σε φέρει πιο κοντά στο να αντιμετωπίσεις την αλλαγή.
Όλοι μέσα μας κρύβουμε δύναμη. Άλλοι την βγάζουν πιο συχνά προς τα έξω,ενώ άλλοι περιμένουν τις κατάλληλες στιγμές για να την αντλήσουν. Βρείτε ανθρώπους οι οποίοι σας εμπνέουν να αντλείτε δύναμη.Αυτό είναι το μυστικό σε πολλά πράγματα.Η έμπνευση. Αυτός ο κόσμος που αλλάζει θέλει δύναμη και έμπνευση.Καλή συνέχεια.

Είχα κάποτε μια χώρα

Μάρτυρες γινόμαστε μέρα με τη μέρα ενός αλλοπρόσαλλου πολιτικού σκηνικού,θαρρείς πως ο καθένας από τους πρωταγωνιστές βρίσκεται στον δικό του παράλληλο κόσμο και απλά προσπαθεί να πει κάτι μόνο και μόνο για να πείσει το δήθεν κοινό που τον ακολουθεί.
Μια κυβέρνηση η οποία μοιάζει να κάνει τη μια σπασμωδικές κινήσεις και την άλλη να ζυγίζει με κάθε πιθανό τρόπο την παραμικρή της κίνηση. Και αυτό είναι το σημείο που σκέφτεται κανείς είτε πως υπάρχει άγνοια κινδύνου είτε έχουν μελετήσει σε σημείο επιστήμης την κάθε διδαχή του Γκέμπελς.Τρανά παραδείγματα οι απεργιακές κινητοποιήσεις και η μεταβίβαση των δημόσιων αεροδρομίων σε γερμανική εταιρεία εκμετάλλευσης. Στη μεν πρώτη περίπτωση παρατηρούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ο ίδιος καλεί σε απεργίες εκείνους τους οποίους πλήττουν τα μέτρα που ο ίδιος πήρε, ενώ στη δε δεύτερη περίπτωση παρατηρούμε τον αρμόδιο υπουργό να κάνει δηλώσεις και να ενημερώνει τον ελληνικό λαό πως με «βαριά καρδιά» βάζει την υπογραφή του, αλλά πρέπει,δίχως όμως να έχει σκεφτεί ή έστω για τους τύπους να αναφέρει το ενδεχόμενο παραίτησής του. Οι καρεκλοκένταυροι ζουν και δεν πέθαναν ποτέ όπως ήθελαν κάποιοι να λένε.
Στον αντίποδα όμως ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάποιον να του ασκεί αντιπολίτευση με τη ΝΔ να ασχολείται εδώ και 2 μήνες χονδρικά με την εκλογή νέου προέδρου και να έχει κάνει τόσο ντόρο σε όλα τα μέσα το συγκεκριμένο θέμα, σαν να ενδιέφερε και κανέναν. Είναι κυριολεκτικά για κλάματα ώρες ώρες η κατάσταση διότι κάνουν σαν παιδάκια του νηπίου που έχουν ως προεκλογική εκστρατεία μια δήθεν φιλελεύθερη πολιτική,που ένας θεός ξέρει αν έχουν πλήρη επίγνωση του τι εστί φιλελευθερισμός, καθώς και το ότι θα γίνουν οι επόμενοι πρωθυπουργοί της χώρας που θα την σώσουν.
Ζούμε μια παροδεία ως χώρα,με την κατηφόρα να μοιάζει μεγάλη,ενώ παρασκηνιακά ψηφίζονται στη Βουλή πληθώρα μέτρων που αποσιωπούν τα μέσα. Μόνο στο τι άλλο ψηφίστηκε την ημέρα που περάστηκε το σύμφωνο συμβίωσης να ανατρέξει κανείς θα καταλάβει πλήρως τι εννοώ με τα προηγούμενα.
Κλείνοντας θα πω μια ευχή προς όλους εμάς που απλά γελάμε και κλαίμε ταυτόχρονα με όσα συμβαίνουν η  οποία είναι δανεική από έναν αρκετά σοφό στίχο του Σιδηρόπουλου: «Άντε και καλή τύχη μάγκες»!!