Έφυγε το παλιό για να έρθει το πιο παλιό

Πολλές οι ελπίδες έναν χρόνο πριν και λίγες οι πράξεις οι οποίες όμως δυστυχώς έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα.

Μια χώρα πεπεισμένη η οποία θα αλλάξει και θα πάει προς πιο φωτεινά μονοπάτια από άποψη οικονομίας και κοινωνίας. Μια χώρα η οποία για ακόμα μια φορά πείστηκε πως θα μπορέσει με την ψήφο της να διώξει το παλιό και να φέρει το καινούργιο.Ή τουλάχιστον έτσι έμαθε να ακούει πως θα γίνει.

Όμως φτάσαμε με τα πολλά στο σήμερα,το οποίο σήμερα βρίσκει την Ελλάδα ίσως σε μια από τις χειρότερες στροφές της σύγχρονης ιστορίας της.Η ανάπτυξη που υποσχόταν η κυβέρνηση πως θα μοιράζει έχει γίνει φτώχεια,συσσίτια, φόροι και μειώσεις εισοδημάτων.Όχι πώς αυτά δεν υπήρχαν και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις,απλώς η σημερινή υποσχόταν με περίσσια άνεση όλα τα παραπάνω χωρίς πλήρως να έχει υπολογίσει,έως και καθόλου,την καταστροφή όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου μέχρι πέρσι.

Οι χώρες κλείνουν τα σύνορα τους με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μένει σιγά σιγά μόνη της στο να αντιμετωπίζει το προσφυγικό και όλο αυτό το μεταναστευτικό κύμα.Είναι βαθιά η κρίση ανθρωπισμού ολόκληρης της Ευρώπης και μοιάζει αδίστακτη μπροστά σε όσους μένουν άνθρωποι σε τέτοιους καιρούς.Ο ελληνικός λαός μοιάζει ήρωας για νόμπελ σχετικά με την εθελοντική δραστηριότητα που έχει αναπτύξει,αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κυβέρνηση να τον υποστηρίξει αυτόν τον λαό.Όχι μόνο στο προσφυγικό,αλλά και γενικότερα στην κοινωνική και οικονομική κρίση που περνά.

Σαρκοφάγα πολιτικά όντα πλέον υπάρχουν και κυβερνούν έναν λαό ο οποίος προσπαθεί πλέον μόνος του  να σώσει τη ζωή και το μέλλον του όπως μπορεί,καθώς επίσης και τον συνάνθρωπό του όποτε και όπως μπορεί.

Οι γάτες έχουν αντικαταστήσει πλέον τον ουσιαστικό πολιτικό λόγο και η ανούσια πολιτική τοποθέτηση του οποιουδήποτε έχει φτάσει σε ένα σχεδόν μόνιμο επίπεδο, με το χειρότερο να είναι πως δεν υπάρχει και ουσιαστική άσκηση αντιπολίτευσης.Ο ισχυρισμός αυτός δεν βασίζεται σε λόγια του αέρα, αλλά σε ένα γεγονός το οποίο χαρακτηρίζει ίσως το πόσο νοσεί η ελληνική πολιτική σκηνή.

Ας γυρίσουμε λοιπόν το χρόνο πίσω με το ημερολόγιο να δείχνει μήνα Άυγουστο.Τούτο το μήνα ήταν λοιπόν που σύσσωμα τα κόμματα σχεδόν, ψήφισαν όλα αυτά τα οποία τώρα κατακρίνουν και κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως θέλει να περάσει στο ασφαλιστικό.Τα ξέραν όλοι και τα ψήφιζαν τα νομοσχέδια και τα κατά τόπους άρθρα από τότε τα οποία σε γενικές γρααμμές έρχονταν από το τρίτο Μνημόνιο. Τώρα όμως κάνουν σαν να μην γνώριζαν τίποτα.

Λυπάμαι ειλικρινά για την όλη καρεκλοφαγική ροπή όλου του πολιτικού κόσμου. Καλή σας συνέχεια.

 

 

 

 

Αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί!

Εμφανώς βελτιωμένος μετά και τις πρόσφατες προσθήκες στο ρόστερ του παρουσιάστηκε μπροστά σε 20.000 φίλους του ο Παναθηναϊκός, ο οποίος έσπασε το αήττητο της Φενέρ νικώντας την με 76-71 στο ΟΑΚΑ.Έτσι με αυτό το αποτέλεσμα πλέον ο Παναθηναϊκός έχει βλέψεις ακόμα και για δεύτερη θέση στον όμιλο του καθώς απέχει μόλις μια νίκη από τη δεύτερη του ομίλου Κουμπαν.

Γρήγορος στο ανοιχτό γήπεδο,ομαλή ροή της κυκλοφορίας της μπάλας και πλουραλισμός στην επίθεση μερικά από τα βελτιωμένα εδώ και κάποια παιχνίδια στοιχεία του Παναθηναϊκού που φάνηκαν και στο σημερινό ματς. Πολύ καλός στην αμυντική του λειτουργία ο Παναθηναϊκός απέναντι στους πολύ γρήγορους Guard και Φόργουορντ της Φενέρ.Μικρά προβλήματα είχε μόνο λίγο στις περιστροφές όμως είναι πτεσματα σε σχέση με τη συνολική εικόνα της ομάδα σήμερα. Αυτός ο Παναθηναϊκός έχει βάθος πλέον,έχει πολυφωνία στη δημιουργία και μια δυνατή άμυνα που μπορεί να πνίξει όποιον αντίπαλο θέλει με αυτήν.Ετοιμαστείτε να δούμε μεγάλη βελτίωση και μεγάλα παιχνίδια από τον Παναθηναϊκό στη σύνδεση της σεζόν.

Δύο παράλληλες ζωές

Είναι πολλές φορές που οι άνθρωποι ψάχνουν κάτι να πιαστούν,κάτι να κρεμαστούν,κάτι που να τους δώσει δύναμη να σηκωθεί και να αντέξει διάφορα αρνητικά γεγονότα της ζωής του.

Συνήθως αυτό το καταφύγιο έχει να κάνει με την προσπάθεια κάθε ατόμου να ξεπερνάει τα δυσάρεστα μέσω κάποιων γεγονότων που για εκείνον θεωρούνται ευχάριστα και τον και τον κάνουν να «ξεχνιεται»που λέμε.

Είναι όμως αυτός ο τρόπος Η ουσιαστική λύση για να μπορέσει κανείς να ορθοποδήσει?  Ή μηοως μακροπρόθεσμα οδηγούν τον άνθρωπο σε δύο παράλληλες ζωές? Μια εκείνη του πόνου του και άλλη μια εκείνη του «φαίνεσθαι», δηλαδή να περνάει κανείς καλά με φίλους και να βγαίνει προκειμένου να ξεχνιέται?

Συνήθως ,το πρώτο πράγμα το οποίο κάνουμε όταν μας συμβεί κάτι αρνητικό και άσχημο στη ζωή μας είναι να βγούμε έξω ,να πάρουμε αέρα,να δούμε κάποιον φίλο ή φίλη και να προσπαθήσουμε να εξωτερικεύουμε αυτό που νιώθουμε για να νιώσουμε καλύτερα. Η πράξη αυτή είναι θεμιτή και σαφώς και πρέπει να γίνεται,όμως συνήθως όλοι ξεχνάμε να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να σκεφτούμε και να νιώσουμε,να κλάψουμε και να ξεπεράσουμε για αυτό που μας συνέβη. Έτσι κρατάμε στη ψυχολογία μας μόνο τον παράγοντα του να περνάμε καλά χωρίς να βιώνουμε τον πόνο μας.Έτσι λοιπόν θα έρθει μια στιγμή που όλο αυτό θα μας βγει τόσο αρνητικά που ενδεχομένως να μας κλείσει στον εαυτό μας,να μας απομονώσει από πολύ κοντινά μας άτομα και να αρχίσει κανείς να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια ελαφράς κατάθλιψης.Όλη αυτή η παράλληλη ουσιαστικά θλίψη που δεν έδειχνε κάποιος την απαιτούμενη προσοχή στο τι πραγματικά νιώθει, τον οδήγησε μετά από καιρό σε μια παρατεταμένη θλίψη που απλά  προσπαθούσε να καλύψει,χωρίς όμως ουσιαστικά να αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Επομένως,είναι πολύ καλό να κάνει κανείς ευχάριστα πράγματα οταν είναι στεναχωρημένος,όμως μην παραμελεί τον εαυτό του και το συναίσθημα του, γιατί τότε μας οδηγεί σε άσχημα αποτελέσματα και κυρίως μας παραπλανούμε το υποσυνείδητό μας και αυτό καμμιά φορά είναι καταστροφικό και κάποιες φορές μη αναστρέψιμο.

Μη φοβάστε να νιώσετε, μη φοβάστε να δώσετε σε όποια πράγματα αξίζουν.

Είναι οι συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα το μέλλον των επενδύσεων?

Είναι τελικά ο καιρός κατάλληλος για ιδιωτικοποιήσεις? Υπάρχει άραγε κατάλληλος καιρός ή μήπως ένα κράτος δεν πρέπει να στηρίζεται σε αυτό προκειμένου να αναπτυχθεί οικονομικά?

Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν δύο είδη απόψεων αλλά συνήθως όμως η αλήθεια αυτών των απόψεων βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η πρώτη άποψη η πιο Φιλελεύθερη είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένας πολύ σημαντικός δρόμος προκειμένου να υπάρχουν έσοδα στο κράτος και να προσελκυθούν επενδυτές είτε εγχώριοι είτε από το εξωτερικό προκειμένου,  να αυξήσουν την αγοραστική δύναμη της Ελλάδας αλλά και να κάνουν πιο παραγωγική και ανταγωνιστική την οικονομία. Όπως λέμε στην αργκό της οικονομίας αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να «γυριζει» το χρήμα και να υπάρχει ένας σταθερός ρυθμός ανάπτυξης, πιθανώς και μεγαλύτερη απορρόφηση ανέργων.

Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η άποψη της πιο παρεμβατικής πολιτικής που έχει κάποια ίχνη εσωστρέφειας του κράτους,η οποία υποστηρίζει πως το κράτος πρέπει να ρυθμίζει μόνο του τα πράγματα και να μην καταφεύγει στη λύση των ιδιωτικοποιήσεων.

Η λύση όμως είναι κάπου στη μέση πάντα και η βέλτιστη πολιτική κατά συνέπεια. Οι συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου Τομέα είναι πολύ αποτελεσματική λύση σχετικά με το επενδυτικό και αναπτυξιακό κομμάτι του κράτους, διότι και η περιφερειακή Οικονομία αναπτύσσεται αλλά και η συνολική οικονομία του κράτους.

Οι συμπράξεις αυτές είναι ένας συγκερασμος κεφαλαίου, τεχνολογίας,τεχνογνωσίας, μέσων παραγωγής και εγκαταστάσεων που εκεί που δεν μπορεί να επενδύσει το ίδιο το κράτος σε έναν κλάδο,έρχεται ο ιδιώτης με ένα επενδυτικό σχέδιο προκειμένου να δώσει την τεχνογνωσία του και την τεχνολογία του προκειμένου να γίνει το απαιτούμενο επενδυτικό άνοιγμα.Έτσι λοιπόν και ο ιδιώτης βγαίνει κερδισμένος από αυτό διότι δεν καλύπτει το σύνολο της επένδυσης,αλλά και το κράτος που έχει καταφέρει να προσελκύσει επενδυτές.Επιπλέον υπάρχει αύξηση του ΑΕΠ,άνοιγμα για νέες θέσεις εργασίας είτε εξειδίκευσης είτε Γενικής απασχόλησης.

Έτσι λοιπόν ειδικά αυτήν την περίοδο που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη δύσκολη θέση σχετικά με το οικονομικό και επενδυτικό της μέλλον οι Σ.Δ.Ι.Τ μοιάζουν μια πολύ καλή λύση που μπορεί να δώσει μια μεγάλη ανάσα στην παραγωγή, στα έσοδα,στις εξαγωγές και στην γενικότερη οικονομική ανάπτυξη.

Ανταλάσσουν μήπως την ελληνική οικονομία?

Είναι το θέμα του προσφυγικού ο δρόμος για ελάφρυνση της ελληνικής οικονομίας,?Ή μήπως είναι μια ακόμα απλή φήμη της Ευρώπης προκειμένου να εξυπηρετήσει μέσω της Ελλάδας τα δικά της συμφεροντα?
Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί ούτε τόσο απλά,αλλά ούτε και να είμαστε βέβαιοι πως θα είναι και η σωστή. Η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό στο θέμα του προσφυγικού μοιαζει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης καθώς δέχεται σχεδόν όλους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που πατούν Ευρωπαϊκά σύνορα μέσω Τουρκίας. Η πιέσω των εταίρων είναι μεγάλη και ο χώρος και η έλλειψη υποδομών όλο και περισσότερο αρχίζει να φαίνεται και να καταδεικνύει τα προβλήματα και το πως η κατάσταση κάπου πηγαίνει που ακόμα εμείς δεν ξέρουμε.Όλο και πιο πολλά μη κυβερνητικά στελέχη εδώ και κάποιους μήνες ανέφεραν αρχικά πως θα υπάρξει ανταλλαγή στο θέμα του μεταναστευτικού με τη θέληση της Ελλάδας για μερική διαγραφή χρέους.Αφού αυτή η φήμη πέρασε καθώς δεν υπήρξε κάποια αντίστοιχη ενέργεια από την Ευρώπη ως προς αυτήν την κατεύθυνση , αργότερα τέθηκε το θέμα των υποχωρήσεων από Ευρωπαϊκής μεριάς στις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Φήμες οι οποίες μόνο καλό δεν κάνουν στην οικονομία και στη χώρα γενικότερα,διότι το ασφαλιστικό ήταν και θα είναι πάντα φλεγόμενη μπάλα στα χέρια κάθε κυβέρνησης διότι μέσω αυτού ασκείς αυτό που εδώ και ένα χρόνο προσπαθεί η κυβέρνηση να πετύχει: αυτό που λέμε «φιλολαϊκη» Πολιτική. Οι εισφορές όμως αυτού του ασφαλιστικού μόνο φιλολαϊκές δεν μπορεις να τις πεις.Οι εισφορες αυξάνονται, πιθανώς εφαρμογή αυτού να οδηγήσει σε μια μικρή αύξηση της ανεργίας, ενώ πλήττονται σφόδρα οι αγρότες με τις επιπλέον εισφορές που θα πρέπει να καταβάλουν καθώς και με τις διαφοροποιήσεις στις κλάσεις φορολόγησης. Δεν αρνείται κανείς στο θέμα των αγροτών πως μερικό μέρος των επιδοτήσεων καλλιέργειας δεν πήγαιναν στα χωράφια αλλά στην τσέπη πολλών αγροτών,γεγονός το οποίο φαίνονταν και από την εγχώρια παραγωγή,όμως δεν ήταν όλοι και δεν είναι όλοι οι αγρότες διεφθαρμένοι προκειμένου να μην έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν και αυτοί τα εργατικά τους δικαιώματα.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο μοιάζει να παίζουν με την Ελλάδα και η κυβέρνηση να κάνει τα στραβά μάτια , είτε επειδή δεν έχει άλλη λύση,είτε επειδή δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί.
Για να λέμε όμως και τα καλά της κυβέρνησης, έχει κατάφερε να απορροφήσει πλέον σχεδόν το 100% του προγράμματος ΕΣΠΑ 2007-2013, ενώ σημαντική επάρκεια απορρόφησης έχει και για την συνέχεια του προγράμματος αυτού στα έτη 2014-2020. Αυτά είναι που θα δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία και στην περιφερειακή ανάπτυξη,θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και θα αξιοποιήσουν βέλτιστα τους γεωργικούς και γενικότερα υλικοτεχνικούς πόρους της Ελλάδας.
Όσο και αν έχουν βιαστεί οι ξένοι να μας ανταλλάξουν την οικονομία πιθανώς με το προσφυγικό, αν κανείς ψάξει πιο βαθιά θα δει πως η χώρα μας δεν έχει πεθάνει όπως πολλοί εντός και εκτός συνόρων πιστεύουν.