But in the end it doesn’t even matter

Πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα πήγαινα δημοτικό, θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι ενός μεγαλύτερου φίλου και να βλέπω στο γραφείο του μια στοίβα με δίσκους. Τον ρώτησα τι είναι όλοι αυτοί και μου είπε ¨δίσκοι ενός από τα καλύτερα συγκροτήματα του κόσμου¨. Δεν άργησα να καταλάβω ότι είχε απόλυτο δίκιο. Οι Linkin Park δεν άργησαν να μου αποδείξουν ότι για μένα ήταν είναι και θα είναι το καλύτερο συγκρότημα και ο λόγος που όταν θα είχα τις «μαύρες» μου δεν θα ήμουν ποτέ μόνος. Όσο περισσότερο μάθαινα τραγούδια τους, τόσα περισσότερα πράγματα ήθελα να μάθω γι’αυτούς. Έμαθα ότι ο Τσέστερ έκανε τα πρώτα του μουσικά βήματα με κάτι φίλους του φτιάχνοντας το συγκρότημα Sean Dowdell and His Friends? Και ακολούθησαν οι Grey Daze. Από τότε φαινόταν ότι είχε κάτι ιδιαίτερο στην φωνή του. Μεταξύ άλλων έμαθα πως οι Linkin Park στο ξεκίνημα τους λεγόντουσαν Xero και στην αρχή καμία εταιρία δεν δεχόταν να τους στηρίξει για τον πρώτο τους δίσκο. Ώσπου τελικά τα κατάφεραν. Στις 24 Οκτωβρίου 2000 το Hybrid Theory βγαίνει στην αγορά και προσφέρει στον κόσμο ένα πρώτο δείγμα από το τι πρόκειται να ακολουθήσει από αυτή την μπάντα. Το In The End είναι το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους μέχρι και σήμερα.

Ακολούθησε το Meteora (2002) με το Numb να εντυπωσιάζει όλο τον κόσμο και να γίνεται ο λόγος που ο κόσμος άρχισε να ψάχνει ποια είναι αυτή η μπάντα. Και φτάνουμε στο 2007, φτάνουμε στο Minutes to Midnight, κατ’εμέ στο καλύτερο τους άλμπουμ. Πραγματικά ψάχνω να βρω ένα τραγούδι σε αυτόν το δίσκο που να με κάνει να πω κάτι αρνητικό, αλλά μάταια. Και να μην είσαι φαν τους, δεν γίνεται να ακούσεις το Leave Out All The Rest και να μην παραδεχτείς ότι πρόκειται για ένα πραγματικό ΔΙΑΜΑΝΤΙ. Το Given Up αποτελεί την απόδειξη για την διαβολική φωνή του Τσέστερ. Ενώ το What I’ve Done παραμένει το μοναδικό πράγμα που άξιζε από την ταινία Transformers. Για τα επόμενα 3 χρόνια αρκέστηκαν σε μερικά Live. Επισκέφτηκαν την Ελλάδα δύο συνεχόμενες χρονιές (2008,2009) και ακόμα δεν έχω πιστέψει πως δεν κατάφερα να πάω τότε σε συναυλία τους. Ακολουθούν A Thousand Suns (2010) Living Things (2012) 2 άλμπουμ που το καθένα περιείχε τα δικά του θετικά και αρνητικά στοιχεία. Φτάνουμε στο 2013 και το  Hunting Party. Ένα άλμπουμ το οποίο δεν απέσπασε κακές κριτικές, αλλά πολύς κόσμος άρχισε να πιστεύει πως σιγά σιγά οι Linkin Park χάνουν την ταυτότητα τους. Δεν είχαν τόσο άδικο. Ο Mike Shinoda, ¨ιδρυτής¨ του συγκροτήματος είχε δηλώσει πως στα επόμενα χρόνια το συγκρότημα θα δοκιμάσει καινούργια πράγματα. Το 2017 το Heavy, πρώτο single από το One More Light, δεν εντυπωσίασε. Πως γίνεται μια μπάντα που ¨πάντρεψε¨ nu metal και rap να βγάζει ένα ποπ τραγουδάκι?

Για να μην παρεξηγηθώ, το τραγούδι μου άρεσε. Μου πήρε λίγο καιρό να συνηθίσω το νέο ύφος του συγκροτήματος αλλά συνειδητοποίησα πως δεν είναι κακό που έκαναν στροφή μετά από 17+ χρόνια.

Ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό μου αυτή η ανάμνηση. Ήταν 20 Ιουλίου 2017, το πρωί είχε κυκλοφορήσει μόλις το Talking To Myself και λίγες ώρες μετά έγινε αυτό που με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο. Ένιωσα το κινητό μου να δονείτε. Το βγάζω από την τσέπη και βλέπω αυτό το καταραμένο μήνυμα ¨Μαλάκα πέθανε ο Τσέστερ¨. Στην αρχή αρνήθηκα, ή μάλλον φοβήθηκα, να το πιστέψω. Λέω θα είναι μια από αυτές τις κακόγουστες φάρσες που ¨πεθαίνουν¨ διάφορους διάσημους στο ίντερνετ. Δυστυχώς δεν ήταν. Ο Chester Bennington αυτοκτόνησε. Δεν ήξερα πώς έπρεπε να αντιδράσω. Ανοίγω το κινητό και ψάχνω. Αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα με την κατάθλιψη. Αν τον έβλεπες (έστω μέσω social media) ήταν αδύνατον να το καταλάβεις. Λίγες μέρες πριν το τραγικό συμβάν είχε πάει όλη η μπάντα για μια διαφορετική συνέντευξη και πραγματικά σου έδινε την εντύπωση πως πρόκειται για έναν άνθρωπο χαρούμενο δεν σου περνούσε από το μυαλό ότι κουβαλάει τόσο μεγάλο φορτίο. Τις επόμενες μέρες πραγματικά δεν μιλιόμουν. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ήταν σαν να μου πήραν ένα κομμάτι από την παιδική μου ηλικία. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως για μένα δεν ήταν απλά ο frontman ενός αγαπημένου μου συγκροτήματος. Από τότε τα τραγούδια τους δεν ακούγονται ίδια. Δεν θα ξανά ακουστούν ποτέ ίδια

Του φίλου: Γιάννη Βαμβακινού

Είναι οι συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα το μέλλον των επενδύσεων?

Είναι τελικά ο καιρός κατάλληλος για ιδιωτικοποιήσεις? Υπάρχει άραγε κατάλληλος καιρός ή μήπως ένα κράτος δεν πρέπει να στηρίζεται σε αυτό προκειμένου να αναπτυχθεί οικονομικά?

Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν δύο είδη απόψεων αλλά συνήθως όμως η αλήθεια αυτών των απόψεων βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η πρώτη άποψη η πιο Φιλελεύθερη είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένας πολύ σημαντικός δρόμος προκειμένου να υπάρχουν έσοδα στο κράτος και να προσελκυθούν επενδυτές είτε εγχώριοι είτε από το εξωτερικό προκειμένου,  να αυξήσουν την αγοραστική δύναμη της Ελλάδας αλλά και να κάνουν πιο παραγωγική και ανταγωνιστική την οικονομία. Όπως λέμε στην αργκό της οικονομίας αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να «γυριζει» το χρήμα και να υπάρχει ένας σταθερός ρυθμός ανάπτυξης, πιθανώς και μεγαλύτερη απορρόφηση ανέργων.

Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η άποψη της πιο παρεμβατικής πολιτικής που έχει κάποια ίχνη εσωστρέφειας του κράτους,η οποία υποστηρίζει πως το κράτος πρέπει να ρυθμίζει μόνο του τα πράγματα και να μην καταφεύγει στη λύση των ιδιωτικοποιήσεων.

Η λύση όμως είναι κάπου στη μέση πάντα και η βέλτιστη πολιτική κατά συνέπεια. Οι συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου Τομέα είναι πολύ αποτελεσματική λύση σχετικά με το επενδυτικό και αναπτυξιακό κομμάτι του κράτους, διότι και η περιφερειακή Οικονομία αναπτύσσεται αλλά και η συνολική οικονομία του κράτους.

Οι συμπράξεις αυτές είναι ένας συγκερασμος κεφαλαίου, τεχνολογίας,τεχνογνωσίας, μέσων παραγωγής και εγκαταστάσεων που εκεί που δεν μπορεί να επενδύσει το ίδιο το κράτος σε έναν κλάδο,έρχεται ο ιδιώτης με ένα επενδυτικό σχέδιο προκειμένου να δώσει την τεχνογνωσία του και την τεχνολογία του προκειμένου να γίνει το απαιτούμενο επενδυτικό άνοιγμα.Έτσι λοιπόν και ο ιδιώτης βγαίνει κερδισμένος από αυτό διότι δεν καλύπτει το σύνολο της επένδυσης,αλλά και το κράτος που έχει καταφέρει να προσελκύσει επενδυτές.Επιπλέον υπάρχει αύξηση του ΑΕΠ,άνοιγμα για νέες θέσεις εργασίας είτε εξειδίκευσης είτε Γενικής απασχόλησης.

Έτσι λοιπόν ειδικά αυτήν την περίοδο που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη δύσκολη θέση σχετικά με το οικονομικό και επενδυτικό της μέλλον οι Σ.Δ.Ι.Τ μοιάζουν μια πολύ καλή λύση που μπορεί να δώσει μια μεγάλη ανάσα στην παραγωγή, στα έσοδα,στις εξαγωγές και στην γενικότερη οικονομική ανάπτυξη.

Πολιτικές ταμπέλες για ξήλωμα

Διανύουμε ίσως την πιο σκληρή έκφανση της αριστερής πολιτικής μεταμεταπολιτευτικά.Μια περίοδο όπου η πολλή αριστερά βλάπτει και αρχίζει να τείνει προς τα δεξιά εκ των άκρων.Η δεξιά αρχίζει να μετακινείται πιο πολύ προς το φιλελεύθερο κέντρο και το κέντρο αυτό καθεαυτό είναι αποπροσανατολισμένο και ψάχνεται στις χαρτορίχτρες των σημαχειών μήπως και σώσει το γόητρο.Πολλοί είπαν πως φέτος είναι η χρονιά της ανασύνταξης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλοδημοκρατίας.
Μα καλά,δεν έχουν βαρεθεί τόσα χρόνια με τις ταμπέλες ? Μόνο θεωρία ιδεολογική υπάρχει και πράξη καμμία.Όλοι είναι καλοί και έχουν όλες τις λύσεις όταν είναι έξω από το χορό της εξουσίας αλλά μόλις μπουν μέσα γίνονται όλοι ίσιωμα.Ένα με το πάτωμα και μασάνε την όποια ιδεολογία και πολιτική χάραξη είχαν στο μυαλό τους.Εναρμονίζονται με το παρακράτος και γίνονται ένα με τις πελατειακές σχέσεις. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα δεξιοί,αριστεροί,όλοι σε ένα καζάνι να βράζουν με τις ιδέες τους και με τις επιταγές των δανειστών.Χορεύουν οι αγορές,χορεύουν οι μισθοί, γενικώς όλοι χορεύουμε και θα χορεύουμε, χωρίς όμως να ξέρουμε ιδιαίτερα ποιος παίζει τη μουσική αυτή.Το κράτος? Το παρακράτος? Η Ευρώπη? Ή μήπως επιμερίζεται σε συγκεκριμένα κράτη της Ευρώπης ο σκοπός της μουσικής αυτής?
Ο κόσμος διαλύεται και η χώρα βυθίζεται και εμείς εδώ ασχολούμαστε μεθοδικά και σταθερά με τα πιο ανούσια θέματα, όπως για παράδειγμα, ποίοι θα είναι οι αντιπρόεδροι στη ΝΔ, ποιά κομματική πλεύση θα πάρει το κόμμα με το νέο του αρχηγό, καθώς επίσης και πόσες φορές έχει πάει στα μπουζούκια το όποιο κομματικό στέλεχος ανά τα  χρόνια στην Ελλάδα.
Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά βολικά για την εκάστοτε κυβέρνηση δια την ευημερία της πολιτικής και οικονομικής εξαθλίωσης του κράτους την οποία θέλουν να πετύχουν,καλή ώρα τώρα.
Αν και παλαιότερα ήμουν κατά ετούτης της ιδέας τώρα με το πλήρωμα του καιρού ίσως είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εθνική συνεννόηση, η οικουμενική συνεννόηση, με γνώμονα όμως τη χώρα και όχι τον κάθε προσωπικό λογαριασμό του κάθε μέλους που απαρτίζει τη κυβέρνηση την οποία θα δημιουργηθεί.
Υπάρχει μια ελπίδα τελευταία που δεν έχουμε δοκιμάσει.Το πείραμα της αριστεράς μοιάζει να αποτυγχάνει σε μεγάλο ποσοστό, με μόνο μικρά δείγματα ορθής πολιτικής. Το θάρρος για προσφυγή στα ανώτατα δικαστήρια για το χρέος μοιάζει κανείς να μην το έχει, οπότε για να σωθεί η χώρα πρέπει όλοι μαζί να βάλουν στην άκρη τις ταμπέλες τους και να συσπειρωθούν για να μαζευτούν τα σπασμένα πολλών ετών. Η ελπίδα πέθανε ? Ίσως.Η ελπίδα αλλαγής υπάρχει για το μέλλον? Ίσως. Με ευθυνοφοβία δεν έχει πάει κανείς μπροστά.Ίσως έχει έρθει η ώρα.