Είναι οι αναμνήσεις πολλές φορές που σε κάνουν να ξεχνιέσαι, μα είναι και άλλες που σε κάνουν να χάνεσαι. Και το παν σε τούτο το σταυροδρόμι είναι ένα: να διαλέξεις με ποιες αναμνήσεις θέλει κανείς να προχωρήσει.Θέλει τις αναμνήσεις του πόνου ή της χαράς? Μην βιαστείτε όμως να απαντήσετε και να πείτε:» Μα φυσικά της χαράς » γιατί πραγματικά το δίλημμα δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζετε πως έχετε απαντήσει στον εαυτό σας.Έχουμε την τάση πολλές φορές να παραπλανουμε ακόμα και το βαθύ μας υποσυνείδητο με πράγματα που νομίζουμε πως θέλουμε ή ξέρουμε πως θέλουμε, αλλά σπανίως σκεφτόμαστε αν το σωστό είναι αυτό που θέλουμε ή αυτό που πραγματικά ίσως εκείνη τη στιγμήν έχουμε ανάγκη.Έτσι λοιπόν βάζουμε στον εαυτό μας ένα παιχνίδι που πολλές φορές δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι πώς τελειώνει.Έπειτα αφήνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται μόνο τις θετικές μας αναμνήσεις και να καταπνιγουμε αυτές οι οποίες μας προκαλλουν πόνο.Όμως ο καιρός περνάει και το μυαλό πιέζεται μαζί με το υποσυνείδητο και σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται η λογική ένα επιφανειακό πράγμα χωρίς πραγματικό υπόβαθρο καθιστώντας την έτσι ευάλωτη με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ξεσπάσει ο άνθρωπος σε τέτοιο σημείο που ότι προσπαθούσε τόσο καιρό να κρύψει κάτω από τη λογική του, να γίνει η ίδια η λογική του πλέον. Άρα πολλές φορές ο φόβος ουσιαστικά δεν μας αφήνει να δούμε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη.Δεν είναι κακό να ερχόμαστε καταπροσωπο με ότι φοβόμαστε.Κακό είναι να αφήνουμε τους όποιους φόβους μας να μας τρελαίνουν! Κοιτάξτε τους εαυτούς σας κατάματα,μην τους φοβάστε.
Ατσαλάκωτη Έκφραση 