Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο ουμανιστές όσο θέλουμε να δείχνουμε? Μήπως πολλά πράγματα τα κάνουμε και τα αναλύουμε μόνο και μόνο για τους τύπους της πολιτικής επιφάνειας?
Αυτά είναι κάποια ερωτήματα τα οποία έρχονται στο μυαλό μετά την τρομοκρατική επίθεση αυτονομιστή του DAESH σε πούλμαν στην Τουρκία με θύματα κυρίως Γερμανούς πολίτες.
Πριν από λίγους μήνες όλοι θυμόμαστε τι έγινε μετά την επίθεση στο Μπατακλάν της Γαλλίας και τι έκταση πήρε το όλο θέμα.Δεν αμφισβητώ σε καμμια περίπτωση την σοβαρότητα της κατάστασης τότε και ούτε λέω πως δεν θα έπρεπε να γίνει τέτοιος. ντόρος. Όμως γιατί τότε μόνο και όχι τώρα? Μόνο στη Γαλλία θεωρούσαν όλοι πως ξαφνικά απειλείται η ειρήνη η δημοκρατία και η ισότητα? Μόνο τότε σκοτώθηκαν αθώοι ή μήπως μόνο τότε θίχτηκαν τα συμφέροντα της Ευρώπης και ανέδειξαν το πόσο ελεγχόμενη είναι η κατάσταση στη Συρία?
Η Ευρώπη δομικά σπαρταράει,είναι έτοιμη να διαλυθεί και μιλιταριστικές πολιτικές είναι έξω από το πεδίο δυνατοτήτων της ετούτη τη χρονική στιγμή. Οι αφορμές της ιστορίας υπάρχουν, δίνονται και φτιάχνονται πολλές φορές.
Προχθές στην Τουρκία συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα,αλλά επειδή είναι Τουρκία και κουνάει το δάχτυλο σε Ρωσία και Ευρώπη με ξένες πλάτες δεν της δίνει κανείς την αρμόζουσα σημασία.Όμως γιατί κάποιος δεν σκέφτηκε να δει πως οι στόχοι δεν ήταν Τούρκοι πολίτες αλλά Ευρωπαίοι? Γιατί κανείς δεν βγήκε να «κλάψει» κοινωνικά για αυτά που συνέβησαν?
Βλέπεται ο ανθρωπισμός μας περιορίζεται στην επιφάνεια των πραγμάτων και όχι στις ουσίες που κρύβονται πίσω από αυτά.
Η Ευρώπη δεν έχει τελειώσει με τους εχθρούς της.Για την ακρίβεια δεν έχει καν αρχίσει ακόμα ουσιαστικά να τους αντιμετωπίζει. Καλή συνέχεια!
Ατσαλάκωτη Έκφραση 