Τελικά τι είναι αυτό που σου λείπει
πιο πολύ? Μήπως είναι άνθρωποι που νόμιζες πώς έχουν αξία για σένα? Μήπως είναι άνθρωποι που όντως έχουν αξία για σένα? Ή απλά υπάρχει ένας φόβος,ο ίδιος φόβος κάθε φορά,για το αν έχεις μάθει τελικά να χειρίζεσαι τη μοναξιά σου? Άλλωστε πολλές είναι οι φορές που έχεις πει πως θες να φύγεις από όλα και να μην κοιτάς πίσω όταν θα φεύγεις, αλλά πάντα κάτι σε κρατάει εδώ,είτε αυτό το κάτι το ξέρεις είτε όχι. Στιγμές που σε έχουν στιγματίσει σε κρατάνε κάποιες φορές πίσω και εκεί που έχεις μια τάξη μέσα σου χάνεσαι και όλα πάλι από την αρχή.Αυτή η στιγμή μπορεί σε πραγματικό χρόνο να διαρκεί δευτερόλεπτα, όμως μέσα σου μοιάζουν ώρες, ώρες ατελείωτες που σε βασανίζουν. Και μετά? Μετά έρχεσαι πάλι πίσω,πάλι εκεί που ήσουν,πάλι εκεί που άφησες τη λογική. Οι άνθρωποι πονάνε και πιο πολύ από αυτό πονάει η αλήθεια τους που εσύ δεν θες πολλές φορές να δεις και να πιστέψεις. Και έτσι χάνεις. Χάνεις ανθρώπους χάνεις στιγμές που νόμιζες πώς θα ζήσεις μαζί τους, και τότε είναι που φοβάσαι τη μοναξιά,όχι γιατί δεν την αντέχεις, αλλά επειδή αυτή τη φορά δεν ήταν επιλογή σου.
Ατσαλάκωτη Έκφραση 